Haar vader tipte me: Er zou een documentaire van Eva Nijsten op de landelijke TV (NPO2) vertoond worden. Voor wie zich nu naarstig afvraagt wie in vredesnaam Eva Nijsten is: Eva is één van de inmiddels vele (jong)volwassenen uit Gulpen-Wittem en omgeving, die ik als kind/jongere hier heb zien rondstruinen en die je opeens ziet opduiken onder landelijke en internationale schijnwerpers vanwege hun talenten op cultureel gebied en daarin erkenning, bewondering en onderscheidingen oogsten. Eva kende ik omdat ik met haar vader en moeder in een cabaretgroep zat. Eva belde mij in vroeger jaren omdat pappa en mamma haar gezegd hadden dat dat het telefoonnummer van Sinterklaas was. Nadien bleek Eva de ontplooiing van haar creativiteit met name in de audiovisuele hoek te zoeken en met haar camerawerk bijzondere dingen te maken. Zo bijzonder dat ze opdook in de aftiteling van heel wat documentaires en ander camerawerk op de landelijke televisie. Maar vaak ontbreken die aftitelingen of vliegen ze zo snel voorbij dat je niet weet, dat aan de bron van zo’n werk Eva Nijsten staat. Met de documentaire ‘Ik Zeg Je Eerlijk’ wordt het echter onmogelijk om haar creatieve rol over het hoofd te zien, want de film start met de melding dat het háár film is. En die film ging in première op het Nederlands Film Festival, werd vertoond op de Televisie en oogstte van veel kanten lovende kritieken. Als zelfs Maxim Hartman, een man die ik mijn leven lang alleen ken als iemand die op TV of radio alles en iedereen afzeikt, nu komt met een lovend commentaar, val ik van mijn stoel Wie Maxim niet kent; neem van mij aan dat wie het klaarspeelt om van die man een oprechte lofzang te ontvangen iets heel erg goeds heeft gemaakt. ‘Ik Zeg Je Eerlijk’ is dan ook een monument. Een, op het eerste gezicht, simpele registratie van gesprekken, die Peter van Maaren houdt met groepen jongeren. Peter is homo en tot de Islam bekeerd. Peter praat open over seksualiteit en met name ook zijn eigen seksueel beleven en af en toe ook nadrukkelijk in relatie tot zijn geloof. Voor veel (met name ook moslim-)jongeren ongemakkelijke onderwerpen. Maar Eva legt vast hoe Peters’ humor en openheid ontwapenend werken. Af en toe subtiel afgewisseld met snapshots van graffiti, door jongeren op banken en muren gekrast, tekstjes en tekeningen, die onderstrepen dat jongeren ermee bezig zijn. Hoeveel aarzeling, afwijzing, gêne dat bij hen (en bijvoorbeeld hun ouders en omgeving) ook oproept. En juist dáárom is het door Eva zo goed gekozen. Bij die onderwerpkeuze valt de appel niet ver van de boom. Deze week verscheen in de Limburgse pers, andermaal, een groot artikel hoe vader Arthur als ‘Gids bij Afscheid’ regelmatig en met goed gevolg het beladen onderwerp rond sterven en dood met jongeren/kinderen bespreekbaar maakt. Waar anderen soms huiverig onderwerpen vermijden, pakken de Nijstens ze op. Bij Eva valt die appel niet ver van de boom. Ook als appels, zoals bij de eerste Eva, tot verboden vrucht waren verklaard.