Er is voor álles een landelijke of internationale ‘Dag van…’. Vaak is één dag de feestdag van van alles tegelijk. Dat 4 oktober Wereld Dierendag is, weten de meesten, maar dat diezelfde dag ook Nationale Ouderendag is minder bekend. Je moet die dag dus al kiezen tussen een extra bot voor Hektor of een suikervrij Christoffelgebakje voor oma. 5 Oktober is Internationale dag van de Leraar, maar het is tegelijk ook Wereld Stomadag. En Nationale Kringloopdag. En Wereld Hoela-Hoepdag (serieus!). En óók nog Dag van het Muziekopleidersakkoord. Hoe verzin je ‘t. 7 Oktober is de dag van fatsoenlijk Werk, 9 oktober de Nationale Krokettendag. 30 September roept mijn schema uit tot de Internationale dag van de Vertaler en tevens Internationale dag van de Podcast. Intussen heeft Facebook mij al jarenlang opgezadeld met de wetenschap dat 30 september Nationale Broertjes- en Zusjesdag is. Die staat dus niet op de lijst maar er verschijnen op die dag talloze fotootjes van broertjes en zusjes op Facebook. Sommige duidelijk uit het fotoalbum, waar je eerst het stof vanaf moest blazen. Hoewel ik normaal niet meedoe aan die dagen, plaats ik ná 30 september soms wél een fotootje van ’t nest waar ik uit stam, maar dat is dan meer omdat ik ‘t ’n leuke foto vind; eentje waar we alle negen op staan. Ik laat Nationale of Internationale kalenders niet bepalen wanneer ik feest vier en gelukkig denkt mijn sjattepoemel er net zo over. Die viert als enige hoogtijdag Werelddierendag. Omdat ie mij een lekker dier vindt. De schat. Niks te botten voor Hektor, maar een romantisch dinertje of een grote fles La Vie Est Belle. Okay, dát mag. Voor de rest laten we ze allemaal aan ons voorbijgaan. Tot en met Valentijnsdag, Moederdag, Vaderdag. Wij vieren de herinnering aan en de band met onze geliefden, wanneer en zo vaak wij dat zelf willen. Als dat om broertjes en zusjes gaat is dat heel vaak. Af en toe duikt er één van hen op in mijn hoofd. Zomaar. Met de leuke momenten, de minder leuke. Zo heb ik afgelopen week heel intensief aan de broer gedacht die als eerste stierf. Net 30 jaar, 2 kindjes, Non Hodgkin in de tijd dat die kankersoort nog een doodvonnis betekende. En dat trof net hém, de komiek van de club. In de hoek waar hij stond bij bijeenkomsten werd er altijd gelachen. De streken kwamen van hem, hij schreef de leukste liedjes bij een feest. Leuke herinneringen. Maar ook toen hij vlak voor zijn einde stond, leerde ie me ’t leven aan de blije kant te leven. Ik mocht met ‘m mee, toen ie zijn auto ging inleveren, laatste strohalm naar mobiliteit. Maar hij keek naar mij en toen naar de zon door de voorruit en zong keihard het lied van Toon Hermans ‘oh, zon, oh zon, oh zalig hemelding! Er is geen macht die ooit je kracht kan tomen!’ En ik zong met ‘m mee. Keihard. En als ik dáár aan denk, heb IK Wereld Broerdag.
Meer uitgelicht
Het is geen heel best appeljaar. Desondanks willen we dit jaar weer met een groepje ons eigen appelsap laten persen. Vorig jaar is dat goed bevallen! Na ongeveer 2 uur rapen en...
Haar vader tipte me: Er zou een documentaire van Eva Nijsten op de landelijke TV (NPO2) vertoond worden. Voor wie zich nu naarstig afvraagt wie in vredesnaam Eva Nijsten is: Ev...
FRUITBOOMGAARDEN Behalve graften, waar ik de vorige keer aandacht heb besteed, staat onze omgeving ook bekend om de fruitboomgaarden. Omstreeks 1800 werd in Zuid-Limbu...