Als je een tijdje op deze wereldbol rondloopt, zou je eigenlijk wel moeten weten hoe de haasjes huppen. Als kind hebben ze een groot aantal zaken in je hoofd gestampt. Dat leerde je allemaal braaf, dat nam je over, dat sloeg je op, dat nam je voor waar aan. Kortom; we lieten ons allemaal programmeren onder het motto, zo hoort ‘t, wen er maar aan: zo is ’t goed en waag ’t niet iets anders te denken. Natuurlijk kwamen er nuances als je ouder werd. Als kind begon dat met het eindeloze doorvragen ‘waarom is dat pappa?’ Totdat pappa na de zestiende vraag zei: ‘omdat pappa dat zegt’ en dan wist je dat de grens van je leergierigheid bereikt was. Als puberende bakvis werd je wat lastiger af te schepen bij eeuwige waarheden. Maar het leek een solide systeem, waarin weliswaar soms pootjes onder eeuwige waarheden werden uitgezaagd, maar de boel liep niet vast, veranderingen door nieuwe generaties ontketenden geen wereldoorlog tussen de generaties, nieuwe vrijheden werden veroverd maar het leidde niet tot revolutionaire ravages in de samenleving. Lijkt ‘t. Het vermaledijde is, dat je verschuivingen in de waarden en normen, veranderen van spelregels en verschillend beoordelen, nauwelijks als verandering ervaart op het moment dat het gebeurt. Pas achteraf blijk je vaak een revolutionaire omwenteling te hebben meegemaakt. Net als bij bladeren in een oud fotoalbum waarin dan pas opvalt, hoe anders de wereld en wijzelf eruit zagen en, bijvoorbeeld, hoe belachelijk we er toen bij liepen. Dat vind je dan hoogstens eventjes maf, maar het blijft bij die constatering. Ook als het vaak veel verder gaat, dan het dragen van andere kleding en zo. Dingen die ooit ondenkbaar waren, blijken heel normaal geworden, dingen die moesten of mochten, blijken opeens verboden. Wat hoog gewaardeerd werd, werd opeens verfoeid of belachelijk gevonden. Voor mij was één van die revoluties, de rol van de kerk in het dagelijkse leven. Het mag toch een revolutie heten dat in één mensenleven een instituut en een leer, die bepalend waren voor wat er kon, mocht en gebeurde in de samenleving gedecimeerd werd tot een rudimentair overblijfsel. Waar vroeger pastoor standaard als vraagbaak, als orakel, als scheidsrechter en als beslissend instructeur kon functioneren, wordt ie in de meeste gevallen nu hoogstens geduld. Als je vroeger een priester in de familie had, kleurde dat je aanzien in; als je tegenwoordig zegt dat je broer priester is, kijken ze je wat meewarig aan. Achat. Er zijn nog restverschijnselen over, vaak in stand gehouden door een handjevol laatsten der Mohikanen. Dat vind ik maf. En het allermafste vind ik, dat je zelden mensen treft die zich afvragen, hoe ze zich ooit in dat oude systeem hebben geschikt en daar ogenschijnlijk heilig in geloofden. Met de nadruk op heilig. Gek dat we daar niet wat nadrukkelijker en langer bij stil staan. Vandaar dat ik dat wel doe en er volgende keer op terug kom. Want als ik maffe dingen tegen kom, ben ik er als de kippen bij.
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Dur ovend vilt Ich vang dich op En kroep dur Stillekes neave Dur ovend vilt Ich schleat mien auge Loat ut dinke los Hot mien wunsche vas Dur ovend vilt zonger aa...
Kerstgroet 2025
Nieuwjaarswandeling Doe mee aan de Nieuwjaarswandeling van IVN Eys op zondag 11 januari! Begin 2026 fris en vol energie. Trek je wandelschoenen aan en sluit je aan bij de gez...
