Ik kom vaak mensen tegen, die zweren bij absolute idolen. Die dichten hun idolen uitsluitend goede eigenschappen toe. Niet alleen partners worden omhangen met roze wolken, politieke voorgangers worden bij leven al op voetstukken geplaatst, vaak worden ze heilig en geheel kreukvrij verklaard. Dat bereikt onmetelijke hoogtes als de betrokkene is overleden. Het ‘van de doden niets dan goeds’ is een belachelijk understatement. Wie enkele reis naar Petrus is afgereisd kan bij de achterban vaak rekenen op een heiligenstatus. Terwijl de hemel al vergeven is van heiligen. Mensen herinneren zich vaak wel de geweldige dingen, maar hebben kennelijk even de andere kant op gekeken toen die heilige de plank missloeg, toen die onredelijk uit z’n slof schoot, een scheet liet die niet te harden was, aardsvervelend kon doen tegen mensen die ie niet mocht en die stronteigenwijs was. DIE kartelrandjes worden bij heiligen zelden gememoreerd. En dat is gek. Miljoenen mensen geloven rotsvast in heiligen. Nou is ‘geloof’ sowieso al een mysterieuze aangelegenheid, maar de absolute heiligheid van een heilige gaat me helemáál een mysterie te ver. Kijk: mensen zijn vaak schatten, mensen kunnen helden zijn, mensen kunnen grootse daden verrichten, maar d’r zitten gegarandeerd vlekjes aan. Altijd. Ook aan heiligen. Marco Kroon werd door koningin Beatrix tot Ridder in de orde van de Nederlandse Leeuw geslagen vanwege zijn moed in Afghanistan. Hij was de grootste held van het land, maar vervolgens sloeg hij een agent na het wildplassen en dát was dan juist NIET in orde. Dat doet niets af aan Afghanistan. Af en toe lazeren heiligen gewoon van hun pedestalletje. Ander voorbeeld: als ik nou één mens zou bombarderen tot tópmens, dan is het mijn moeder. Als jij denkt dat JIJ de beste van de wereld had; vergeet het, die had IK. En waarom was ze zo bijzonder? Omdat ze gewoon was. Maar dan wel buitengewoon. Gewoon een mens die hard werkte, kon zingen als een engel, maar een carrière als zangeres abrupt afbrak toen ze trouwde, want getrouwde vrouwen werkten niet buitenshuis, die baarden kinderen. Opdracht gods. Zij baarde er negen. Ik was de laatste. Toen ze mij in de wieg zagen liggen, vonden zelfs pappa en mamma het welletjes. Heilig worden is goed, maar kent z’n grenzen. Maar voor de rest was mamma een toonbeeld van katholieke deugd. Ze geloofde heilig in heiligen. Daar moesten wij weken novenen voor bidden. Ik voel de ribbels van de kokosmat in de kamer nog in mijn kinderknietjes. Als ik een examen had, bad mamma tot Clemenske, Clemens Hofbauer, onze huisheilige. Als ik dan slaagde zei mamma ‘zie je wel? Daar heeft Clemenske voor gezorgd’. Alsof DIE gedomme dagenlang al die examenstof in z’n hoofd had zitten rammen! Mamma hield van mij en de anderen, maar had daarbij ook alle maffe mensentrekjes, die ik als kartelrand opsomde, die haar buitengewoon gewoon maakten. Ik geloof niet in de hemel, maar ik weet zéker dat zij erin zit. Vooraan. En zingt. Tussen alle heiligen. Dat is geen geloof. Dat weet ik zeker.
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Dur ovend vilt Ich vang dich op En kroep dur Stillekes neave Dur ovend vilt Ich schleat mien auge Loat ut dinke los Hot mien wunsche vas Dur ovend vilt zonger aa...
Kerstgroet 2025
Nieuwjaarswandeling Doe mee aan de Nieuwjaarswandeling van IVN Eys op zondag 11 januari! Begin 2026 fris en vol energie. Trek je wandelschoenen aan en sluit je aan bij de gez...
