Over het woord van ’t jaar hoeven we al een paar jaar niet meer na te denken: Crisis. We rollen al jaren van de ene crisis naar de andere. De energiecrisis lijkt de meest actuele. De coronacrisis was nog niet eens opgeborgen. Die ligt nog geduldig op de loer, tot we zó lang genoeg ’t verhaal van de nieuwe dreigende golf hebben gehoord dat daar niemand meer in gelooft. Pas als vervolgens de dooien in file uit de Ic’s gerold worden, mag de pandemie weer crisis heten. We kunnen kennelijk maar één crisis tegelijk aan. Toen Poetin de oorlogsmachine aan- en de gaskraan dichtzette, hadden we geen tijd meer om ons nog dik te maken over 1,5 meter en mondkapjes. Ineens bleek dat we ons decennialang afhankelijk hadden gemaakt van het gas van Poetin en via ons gasfornuis de bommen op Kiev financierden. Toen werd het gas ‘dus’ kunstmatig schaarser gemaakt en maakten slimme jongens dat gas ‘dus’ opeens vele malen zo duur en crepeerde ineens iedereen. Behalve die slimme jongens. Onder de Russische Oligarchen zaten ook veel Olie-garchen. Als we die de helft van hun gasinkomsten afpakten, verdriedubbelden zij de gasprijs. Gevolg: zij werden rijker en wij betaalden ons blauw. Als we al niet blauw waren van ’t kouwer douchen of ’t laag zetten van de thermostaat. De vraag is wie ’t beste de kouwe winter doorkomt. Poetin met z’n ingegraven leger in zuidoost Oekraïne of wij kleumend rond de allesbrander. Het valt te vrezen dat hij die winter gaat gebruiken om de voorraden munitie en kanonnenvoer aan te vullen en wij meer koukleum dan consequent zullen blijken te zijn. Wij zijn vóór de vrede, maar wel bij minstens 20 graden. In ’t hele huis. En anders mag ie Oekraïne hebben. Bij de vorige crisis zetten de Wappies de normale verhoudingen op z’n kop, bij de energiecrisis zullen dat waarschijnlijk de Watjes zijn. Ik vrees dat Watjes even dodelijk zullen blijken voor saamhorigheid en solidariteit als Wappies. Ik besef dat omdat ik mijn hele leven steeds meer Watje geworden ben. Vroeger leefde ik in een huis, waarin één kamer verwarmd werd en waarin alleen op zaterdag het kacheltje op de badkamer aan mocht. Tijden waarin je warme stenen in een handdoek in bed legde om je kippenvel niet te laten bevriezen. Tijden waarin we ‘spitsuur’ hadden: als er te veel lampen brandden, knipperde in het hele huis het licht totdat je het te veel aan stroom had uitgeschakeld. Ik ben ’t allemaal vergeten en zou zo niet meer kunnen leven. Watje geworden. Ik leef nu in een tijd dat mensen closetpapier hamsteren als er een pandemie uitbreekt. Bang dat ze niet meer supersoft hun kont kunnen afvegen. Watjes. Ik denk dan aan de poepdoos bij Ome Dolf, waar stroken krant over een touwtje hingen. Zodat je aan den lijve ervoer hoe hard nieuws kon aankomen. Niet het nieuws van Poetin komt hard aan, maar de vrees dat het bij gebrek aan Popla straks in stroken op de WC hangt.
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Dur ovend vilt Ich vang dich op En kroep dur Stillekes neave Dur ovend vilt Ich schleat mien auge Loat ut dinke los Hot mien wunsche vas Dur ovend vilt zonger aa...
Kerstgroet 2025
Nieuwjaarswandeling Doe mee aan de Nieuwjaarswandeling van IVN Eys op zondag 11 januari! Begin 2026 fris en vol energie. Trek je wandelschoenen aan en sluit je aan bij de gez...
