Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepernoten en chocolade letters, die hun spul al te koop aanbieden als de meesten nog in Benidorm op 't strand liggen. Nee; het is het moment dat de hoeders van onze cultuur uit hun zomerslaap ontwaken en de eerste berichten de wereld insturen, dat we dit jaar eindelijk weer terug moeten naar het echte Sinterklaasfeest. Zoals het was. Ze bedoelen dan: vóór de zwartepietendiscussie. Een discussie die niemand wilde, roepen ze heel hard. Maar die discussie is al lang klaar: het feest zit in een ander jasje en de kinderen vieren hun feestje met roetveegpieten of welk merk pieten dan ook net zo vrolijk als met die zwarte van daarvóór. Sommigen zelfs nog vrolijker omdat ze van de nieuwe minder bang waren dan van de voorgaande donkere soort. Ikzelf vond het een prima ontwikkeling dat we na de korte gewenning ons weer bezig konden houden met waar het werkelijk om gaat: een spannende, leuke tijd voor vooral de kleintjes en in de kantlijn surprises, versjes, sfeer ook voor de volwassenen. Zoals altijd. Een groep blijft echter roepen, ‘dat we dat nooit hadden moeten toestaan’, ‘dat nieuwkomers ons culturele erfgoed om zeep hadden geholpen’, ‘dat er maar één pietensoort was, en die was zwart’. Op social media is op zo’n moment ’t spel meteen weer op de wagen. En weer wordt vanuit ’n bepaalde politieke hoek gepropageerd ‘dat sint weer zo moest worden als ’t altijd geweest was’. In een enkele gemeente wordt de schminkdoos weer helemaal geleegd op de pietengezichten en die groep juicht en belooft de strijd te heropenen om zo snel mogelijk alles weer terug te draaien naar het oude. De enige conclusie die ik eruit trek is dat sommigen niet inzien dat gewoon even rekening houden met gevoelens van een groep mensen, het feest ook voor die groep een leuk feest laat worden. Kleine moeite zonder ook maar één kind het wonder van de goedheiligman met zijn helpers af te pakken. Ik ken toevallig sinterklaas van heel nabij. Heb vaker helemaal vooraan gestaan als ie aankwam met de stoomtrein in Wijlre. De harmonie en de schutterij, de burgemeester, de deken erbij en overal die gespannen gezichtjes, de opgerolde tekeningen in de hand geklemd, zingend of angstig afwachtend. Allemaal dingen die ik nu wéér zie, nu piet roetveeg is uitgevoerd, maar even lief, even speels, even dom een prachttijd voor de kinderen invult. Net als vroeger, maar met een ander tintje, zodat nu ook degenen méé kunnen vieren, die er vroeger niet van genoten. Misschien kunnen de halsstarrige ‘verdedigers van het enige echte kinderfeest’ hun energie en tijd beter besteden aan bijvoorbeeld een cadeautje voor de deur zetten bij kindertjes, waarvan de sint de voordeur niet kan vinden. Even zelf sinterklaas spelen. Dat is verbeteren van sinterklaas. Ouwe tweestrijd opgraven gaat om eigen gelijk. Waar geen kind beter van wordt.
Meer berichten van Column
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Vandaag is het Allerzielen, de dag dat menigeen speciaal aan zijn of haar dierbare overledenen denkt. Wie mij een beetje kent, weet dat ik niet aan die dag meedoe. Dat is bepaa...
Meer berichten
Woensdag 26 november Inloop: 13.00 Start programma 13.30 Uitdagingen met eten en drinken bij mensen met dementie" Gezond eten en drinken bij dementie. Problemen als sl...
SINTERKLAAS Pakjesavond, grote ogen Cadeaupapier, een mandarijn Vol verwachting, rode wangen Met z’n allen samenzijn Pepernoten, versjes zeggen Chocola en marsepein...
Op donderdag 4 december as. is er een vervolgbijeenkomst over de gebiedsontwikkeling Wijlre-Oost. Tijdens deze avond wordt de uitkomst van de stedenbouwkundige verkenning toege...
