Statushouder Meysam woont sinds een jaar in Gulpen en komt uit Iran. Ik heb hem ontmoet in het taalcafé waar ik samen met een andere docenten Nederlandse les geef. Helaas is het wekelijkse bibliotheekmoment met statushouders uit de hele wereld momenteel niet mogelijk door Corona.
Tijdens één van de lessen had Meysam zijn Turkse vriend Cetin uitgenodigd. Cetin woont met zijn vrouw en twee dochters in het asielzoekerscentrum in Heerlen. We besloten gedrieën een whatsap-groepje aan te maken. Zo kan de Nederlandse les toch nog een beetje doorgaan.
Vorige week had Meysam zoveel vragen dat ik hem uitnodigde in de Gerarduskerk bij het klooster van Wittem. In de zon op het bankje voor het klooster was het goed toeven.
Daarna gingen we naar binnen maar bleven steken in de hal. U kent die banner vast wel, met die prachtige tekst aan ons allen, pelgrims van de wereld.
Na lezing (hardop) en pogingen tot begrip (hier en daar een woord) zei ik: maak er maar een foto van, en stuur me de Engelse vertaling op.
Eigenlijk wilde ik zelf graag naar de kerk omdat het de laatste dag was van de dia presentatie van foto’s van kamp Moria.
Terwijl ik geboeid keek dwaalde Meysam voor het eerst van zijn leven rond in een kerk. Hij keek zijn ogen uit, maar nog meer was hij gebiologeerd door de prachtige klassieke muziek die zachtjes de kerk in een warme gloed zette.
Er lag een papier bij de uitleg over de dia’s met een anoniem gedicht. Ik gaf het hem en zei goedlachs: dat is huiswerkopdracht twee.
Een paar dagen later verschijnt niet de vertaalde welkomstekst van het klooster op mijn telefoon maar de vertaling van het gedicht.
Het blijkt een heftige tekst. Ik nodig Meysam uit bij mij thuis en we vertalen samen de tekst naar het Nederlands. Gelukkig begrijpt hij de strekking.
Mensen die weg zijn geblazen door een ‘verschrikkelijke wind van vuur en verkrachting’ zijn geen vluchteling; zij hebben gewoon ongelooflijk veel pech gehad.
Margot Mol
