Het was een gewone maandag in Simpelveld, maar bij dagbesteding De Rodebeuk werd het allesbehalve gewoon.
Om negen uur precies zwaaide de deur open en stapte mevrouw Jansen binnen met een brede glimlach. “Goedemorgen, lieverds! Ik heb wafels gebakken!” riep ze, terwijl de geur van vanille zich als een warme deken door de ruimte verspreidde.
Rond de grote tafel zaten al een paar vaste gasten: meneer Smets ,die altijd grapt dat hij vroeger de burgemeester van Simpelveld was (niemand weet zeker of het waar is), mevrouw Willems met haar breiwerk dat nooit af komt, en oma Trees, die elke dag begint met de zin: “Vandaag voel ik me 18!”
Maar vandaag… vandaag was anders.
Toen vrijwilliger Sanne per ongeluk een oude platenspeler aanzette in plaats van de radio, vulde de ruimte zich met swingende muziek uit de jaren ’50. Voor ze het wist, stond oma Trees op haar stoel te dansen. “Rock ’n roll, jongens!” riep ze. Meneer Smets pakte een lepel en gebruikte hem als microfoon. Zelfs de altijd rustige meneer Driessen liet een paar danspasjes zien – op z’n Limburgs, natuurlijk.
“Zullen we vandaag gewoon doen alsof we jong zijn?” vroeg medewerkster Anne.
“Wat denk je dat we al de hele ochtend aan het doen zijn?” lachte mevrouw Willems, terwijl ze een roze bloem in haar haar stak.
Ze hielden een modeshow met oude hoeden, schilderden elkaars portretten met veel te veel kleur en speelden zelfs tikkertje in de tuin – waarbij mevrouw Jansen verrassend snel bleek te zijn (“Oud, maar niet traag!” riep ze).
’s Middags kwam er een jonge muzikant met een viool. Hij heette Tom en speelde het Limburgs volkslied zo mooi dat zelfs de rode beuk buiten leek te luisteren. “Kijk,” fluisterde oma Trees, “zelfs de boom herinnert zich hoe het vroeger was.”
Aan het eind van de dag zaten ze allemaal rozig in de kring met warme chocolademelk en een klein wafeltje. “We zijn vandaag niet oud geweest,” zei meneer Smets “we waren gewoon… tijdloos.”
En dat was precies wat de Rodebeuk zo bijzonder maakte: een plek waar je nooit te oud bent om jong te zijn.
Laten we dementerende meer onder de aandacht brengen nu steeds meer ouderen langer thuis wonen .Dagopvang is een mooie plek om je begrepen te voelen en je weer even jong te voelen.
Auteur:Jacqueline Fokken
Ps De namen zijn verzonnen i.v.m. privacy
