Campagne 'We zijn er voor elkaar in Gulpen-Wittem' deel 2
De beelden van ic's vol met coronapatiënten staan gebrand op het netvlies van Bauke Bakker. De inwoner van Partij werkt op de ambulance en vervoerde afgelopen jaar patiënten door heel Zuid-Nederland. Het was een aangrijpende periode, ook voor hem als professioneel hulpverlener. Dat corona je hard kan raken, weet hij als geen ander. Ook zelf werd Bauke namelijk ziek door het virus.
Bauke Bakker (46) werkt op de ambulance, in de meldkamer en in de opgeschaalde zorg bij de GHOR, de organisatie die hulp verleent bij rampen en crisissen. "In januari maakten we ons binnen de GHOR zorgen over het oprukkende coronavirus. We zagen al snel dat we het serieus moesten nemen. We zijn meteen gestart met preventie en voorlichting naar diverse ketenpartners. Vanaf half maart stopte onze reguliere scholing en werkten we in een crisismodus."
Ziek en in quarantaine
Op vrijdag 13 maart werd Bauke ineens ziek. "Heel ziek! Zo ook mijn collega met wie ik die week had samengewerkt. We hadden een coronapatiënt vervoerd, maar wisten dat op dat moment niet. We hadden zelfs nog een selfie gemaakt met onze mondkapjes op. Met handschoenen werken we altijd al. Maar die mondkapjes waren nieuw en we deden er wat lacherig over. Een paar dagen later bleek ik echter doodziek. Ik verbleef thuis elf dagen in mijn eentje in een kamer, zonder contact met mijn gezin. Mijn vrouw zette eten voor mijn deur en wanneer ik had gedoucht, maakte zij direct alles grondig schoon."
Stroom aan positiviteit
Van collega's ontving Bauke lieve appjes. "Zóveel dat ik ze nauwelijks kon beantwoorden. Totdat een collega belde en mij tot rust maande. Dat opende mijn ogen! Ik heb de berichten niet meer beantwoord en me geconcentreerd op mijn herstel." Achteraf bleek Bauke de eerste 'officiële' coronapatiënt van Gulpen-Wittem. "Ik vond het vooral vervelend voor mijn gezin. Dat zij ook in quarantaine moesten, deed me verdriet. Totdat mijn vrouw na enkele dagen iets op Facebook zette. Dat bezorgde ons een stroom aan positiviteit. Dorpsgenoten en vele collega’s, vrienden en bekenden brachten bloemen, vlaai, chocolade, eten, enzovoorts. De stapels kaarten pasten niet meer in de brievenbus. Hartverwarmend, al die lieve woorden en daden. Dat is voor mij echt de positieve kant van corona."
Hartverscheurende beelden
Bauke spreekt van geluk dat hij er goed doorheen is gekomen. "Na elf dagen voelde ik me beter. En na nog eens drie dagen had ik energie om weer te werken. Normaal rijd ik alleen in Limburg. Nu kwam ik in heel Zuid-Nederland, van Maastricht tot Goes en Enschede. Ik kwam in alle ziekenhuizen, op alle ic's. Wat ik daar zag, was hartverscheurend. Jonge mensen waarvan je weet dat ze niet meer thuiskomen. Mensen die afscheid nemen van hun geliefde. Of mensen die sterven met alleen medisch personeel om zich heen, omdat familieleden niet kunnen komen, omdat die ook ziek zijn of besmet. Ik heb vaak moeten slikken. Want ik ben weliswaar een professioneel hulpverlener, maar ik ben ook gewoon een mens." Bauke wordt er weer stil van als hij erover begint.
Het mooiste vak dat er is
Corona zet natuurlijk ook het sociale leven behoorlijk op z'n kop. "Geen vogelschieten met de schutterij. Geen carnaval. Geen ijsje eten met de kinderen. Dat mis ik enorm. Maar de regels zijn er natuurlijk niet voor niets. Sterker nog, ik realiseer me dat ik het virus een tweede keer kan oplopen. Bang ben ik niet, maar ik houd er wel rekening mee. Dus ben ik extra alert op het dragen van de juiste beschermingsmiddelen. Zeker als ik aan het werk ben. We zitten nog volop in de crisis. Op dit moment rijden mijn geweldige collega's en ik dagelijks met vele coronapatiënten door heel Nederland. Deze week was ik in Rotterdam en mijn collega's zelfs in het noorden. Ondanks alle ellende, vind ik nog steeds dat ik het mooiste vak heb dat er bestaat."