We woonden in het landelijke Elkenrade toen we onze twee zonen kregen. De jongste is er zelfs geboren. Een echte “Elkenradenaar” kun je wel zeggen. De eerste jaren van hun kindertijd brachten ze door in dit kleine paradijs. Een droom die uitkwam. Dit wilden we altijd al. Ze konden heerlijk spelen in een grote tuin die we zelf hadden aangelegd. Met verschillende fruitbomen en struiken vol plukfruit voor rode smoeltjes.
Aan de enorme Es van de buurman hing een touw van 6 meter met een stoeltje als schommel. Met een grote vaart zwaaiden ze van de ene tuin in de andere en… kwamen na een poosje met gierende lach weer terug. We keken met ingehouden adem maar in vertrouwen toe. Soms maakten ze zelfs via het hekwerk (zodanig ingedeukt) een uitstapje naar de buren voor wat lekkers. De buurvrouw had altijd wel een stukje chocolade voor de oudste en Franse kaas voor de kleinste. Ja, ze wist precies wat ze lekker vonden. De jongens waren dol op deze bezoekjes en de buurvrouw was dat ook. Heerlijk dat ze van zoveel vrijheid konden genieten. Wat een rijk gevoel.
Maar hoeveel kinderen ervaren dat nog tegenwoordig? Gisteren bleek uit een gesprek met een collega-dorpsverbinder dat het buiten spelen ook voor haar kinderen heel waardevol was geweest. Ze haalden regelmatig kattenkwaad uit. We vroegen ons wel af hoeveel mensen nog kunnen lachen om een beetje kattenkwaad? Belletje trekken, met katapulten schieten, hutten bouwen, je lekker vies maken met een moddertaart. Het lijkt opeens een taboe. Stoepkrijt moet worden verwijderd en boze reacties volgen op wat als rommel wordt gezien.
Tijd voor een Tegenoffensief. Laten we samen Pietje Bel weer in ere herstellen. Zie het als een oproep voor méér kattenkwaad met een grote knipoog. Liever een jong kind met modderschoenen, vuile trui en een blauwe plek door het buiten spelen dan een verslavende gamer die zoveel mogelijk ‘kills’ moet scoren.
We proberen onze jongens nog regelmatig te betrekken bij een bordspel. Fijn dat ze er nog voor te porren zijn. Natuurlijk moeten ze wel kunnen verliezen van mama. Dat hoort erbij. We hebben het geluk dat er steeds meer kinderen om ons heen zijn komen wonen. Zeker in de zomer zoeken ze elkaar buiten op. Ook bezoeken ze samen het natuurspeelpark bij de school in Wijlre. Lekker op de fiets ernaartoe om een balletje te trappen, verstoppertje te spelen of gewoon bij elkaar te zijn. Een prachtige plek. Niet alleen voor kinderen maar voor iedereen. In de zomer is het ook als gezin heerlijk vertoeven in het amfitheater of op een van de picknickplekken. Je kunt er lekker relaxen terwijl je kinderen alle ruimte hebben om te spelen. In de winter, wanneer het vriest, wordt het pleintje van het amfitheater zelfs omgetoverd tot een ijsbaantje. Heerlijk, dat de kinderen in Wijlre al spelend wel ongedwongen van hun vrijheid kunnen genieten. Jaloersmakend, toch?
