Als het gaat om mijn creativiteit, heb ik niet veel te klagen. Zonder valse bescheidenheid: Ik kan bijvoorbeeld aardig zingen, al zeg ik het zelf, ik maak aardige teksten en heb vaker best originele ideeën. Dat is geen bijzondere verdienste, dat is gewoon leuk. Punt. In mijn geval heb ik daar niets voor hoeven doen. Dat heb ik in mijn genen meegekregen. Mijn moeder was een, in haar jonge jaren, bekende sopraan. Mijn vader was een kei in organiseren, het realiseren van de meest bijzondere ideeën en projecten en… hij was op lullen afgestudeerd. Die man kon dingen prachtig verwoorden en bedenken. Pap en Mam hebben geen zakken met geld nagelaten, maar die zak specifieke talenten heb ik mijn leven lang gekoesterd als een kostbaar bezit. En dat doe ik nog steeds. Alle reden dus om tevreden door het leven te dansen. Dat is geen kunst, er zitten tallozen in de streek die dat net als ik met veel plezier doen. Als veel mensen allemaal bedreven zijn in kunst, is het dan nog wel kunst? Ach wat; ik geniet ervan. Ik geniet nog eindeloos veel meer van exceptionele kunst, van heel bijzonder talent, van virtuositeit. Ik zoek ze op bij exposities, bij concerten en/of ze overvallen me opeens. Zomaar. Ik kan bijvoorbeeld een evenement bezoeken of ergens gewandeld hebben en daarna foto’s zien van mensen die datzelfde evenement bezocht hebben en gelopen hebben, waar ik liep. Ze komen met kunstwerkjes tevoorschijn, die mij niet zijn opgevallen, ze hebben blikwinkels of details gezien, waar ik zomaar aan voorbij gelopen ben. Ze zien details om van te schateren, subtiele humor, hilarische momenten of toeval. ZIJ leggen dat op een bijzondere manier vast. Wat ik doe, doen er veel meer en dat is dus niet zo’n kunst. Wat ZIJ vaak leveren is meer bijzonder. En dan word ik stikjaloers. Maar blijf intussen met volle teugen genieten van talenten, die ik niet heb, maar die ze me schenken. Zo maar. Hún manier van de wereld mooier maken. Ik geef één voorbeeldje. Ik volg al een hele tijd op Facebook een man die ik ken; Rob. Rob Bemelmans. Hij loopt dagelijks door het Heuvelland en laat me meegenieten van dingen die hém opvallen en mij niet. Mooie momenten, glimlachmomenten, die er pas zijn als HIJ is langs geweest met zijn camera. Meestal met tekstjes erbij die het tafereel dubbel zo leuk maken. Daarmee maakt ie m’n dag leuker. Kun je nagaan hoe blij ik was toen ik deze week ontdekte dat ie vanaf nu elke week zo’n bijzonder plaatje deelt in De Etalage. Zómaar. Elke week een glimlach om naar uit te kijken, verrassende kunst. Weliswaar klein en verscholen in de linkerhoek onderin van de op twee na laatste pagina, maar een heerlijk wekelijks cadeautje. Dingen, waarvan we niet wisten dat we ze hadden, maar dankzij hém nu wel. En honderden mét mij, want op Facebook en op de site ‘Hallo Heuvelland’ groeide het aantal volgers al gestaag. Kunst van onderweg. Zomaar. Maar échte kunst.
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Kerstgroet 2025
Nieuwjaarswandeling Doe mee aan de Nieuwjaarswandeling van IVN Eys op zondag 11 januari! Begin 2026 fris en vol energie. Trek je wandelschoenen aan en sluit je aan bij de gez...
Op 14 januari is Berna Lindelauf vanaf 14 uur weer aanwezig in Bibliotheek Gulpen-Wittem om te quilten. Deze keer zal ze extra aandacht besteden aan applicatietechniek, zowel ...
