Kersttijd is voor mij bij uitstek een bijzondere. Niet omdat ie bijzonder is. Maar omdat ik ‘m dat maak. En mét mij miljarden anderen. Omdat we daar met z’n allen kennelijk behoefte aan hebben. Ons even niks aantrekken van het miezerige weer buiten, gordijnen dicht, de geur van de knieng in ’t zoeër, liedjes die rond die tijd voor de 86e keer langskomen en je al weken hyper allergisch gemaakt hebben voor Mariah Carey. Je duldt ze nog even, want ’t is Kerstmis. Je schuifelt een paar weken al wensend door ’t leven ‘sjunne festdaag’, ‘gooie Roetsj’, ‘es vur mèh gezongk zieë, da’s ’t veurnaamste’ en, als je niks meer weet: ‘Alles waat wunsjelik is’. Waarom? Gewoon omdat dat bij dat sprookje hoort. Omdat dat bij Vrede op Aarde hoort. Maar die bestaat toch niet? Nee, oen, daarom spélen we ‘t. Natuurlijk weet ik dat kerst nep en glitter is. De wereld bekijken door een kerstbal geeft wel een grappig beeld, maar ’t blijft een vertekend beeld. Alle reclames van alle supermarkten toveren allemaal gezinnetjes die in absolute harmonie met elkaar de meest ontroerende momenten beleven, gehuld in glitterjurken, die je in vrijwel geen huisgezin tegenkomt, maar ’t is mooi, ’t is Kerstmis. Naarmate buiten de griezel toeneemt, verdubbelt binnen de glitter. Vroeger wisten we óók wel dat ‘Vrede op aarde aan de mensen van goede wil’ alleen bestond in ’t liedje, maar we wilden daarin geloven, even, toch. Dat wilden zelfs die arme stakkers, die kleumend in hun loopgraven lagen, waarvan de grote bazen even een kerstbestand hadden afgekondigd. Even zwijgende kanonnen, zodat je vanuit de loopgraven in twee talen Stille Nacht kon horen zingen over ’t slagveld. En inplaats dat iedereen dan bedacht ‘Hey, als we nou eens gewoon naar huis gingen, dan was ’t écht vrede’, werd het kerstbestand gebruikt om de munitie aan te vullen en zetten ze de volgende dag de vlammenwerper op de arme drommels die ze tijdens het bestand in de verte hadden horen zingen. Dit jaar liggen de loopgraven om de hoek. Knallen in de verte hoeft niet meer van illegaal vuurwerk van de buurtjongens te zijn, die nu nog even allemaal twee gezonde ogen en tien dito vingers hebben. Ze kunnen nu afkomstig zijn van de gewondentransporten vanaf ’t Oekraïense front. Jaaroverzichten hadden vroeger heel veel ‘oh ja, weet je nog?’-effecten. Het wordt steeds meer een stapeling van verbijstering en afgrijzen. Stapeling van crisis op crisis, de zekerheid dat niks meer zeker is en vijf voor twaalf al lang gepasseerd is. Maar met kerst hangen we daar de slingers over heen, het groen en de lampjes. Als we nou eens elk jaar op 1 januari al die waanzinnige potentaten, die de wereld zonder met de ogen te knipperen naar de ratsmodee helpen in een boksring zetten en elkaar de koppen in laten slaan? Dan is dát eens per jaar hún feestje. En de rest van het jaar houden we dan kerstbestand. Maar ’t zal wel weer ‘Alles waat wunsjelik is’ worden…..
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Dur ovend vilt Ich vang dich op En kroep dur Stillekes neave Dur ovend vilt Ich schleat mien auge Loat ut dinke los Hot mien wunsche vas Dur ovend vilt zonger aa...
Kerstgroet 2025
Nieuwjaarswandeling Doe mee aan de Nieuwjaarswandeling van IVN Eys op zondag 11 januari! Begin 2026 fris en vol energie. Trek je wandelschoenen aan en sluit je aan bij de gez...
