Er is voor álles een landelijke of internationale ‘Dag van…’. Vaak is één dag de feestdag van van alles tegelijk. Dat 4 oktober Wereld Dierendag is, weten de meesten, maar dat diezelfde dag ook Nationale Ouderendag is minder bekend. Je moet die dag dus al kiezen tussen een extra bot voor Hektor of een suikervrij Christoffelgebakje voor oma. 5 Oktober is Internationale dag van de Leraar, maar het is tegelijk ook Wereld Stomadag. En Nationale Kringloopdag. En Wereld Hoela-Hoepdag (serieus!). En óók nog Dag van het Muziekopleidersakkoord. Hoe verzin je ‘t. 7 Oktober is de dag van fatsoenlijk Werk, 9 oktober de Nationale Krokettendag. 30 September roept mijn schema uit tot de Internationale dag van de Vertaler en tevens Internationale dag van de Podcast. Intussen heeft Facebook mij al jarenlang opgezadeld met de wetenschap dat 30 september Nationale Broertjes- en Zusjesdag is. Die staat dus niet op de lijst maar er verschijnen op die dag talloze fotootjes van broertjes en zusjes op Facebook. Sommige duidelijk uit het fotoalbum, waar je eerst het stof vanaf moest blazen. Hoewel ik normaal niet meedoe aan die dagen, plaats ik ná 30 september soms wél een fotootje van ’t nest waar ik uit stam, maar dat is dan meer omdat ik ‘t ’n leuke foto vind; eentje waar we alle negen op staan. Ik laat Nationale of Internationale kalenders niet bepalen wanneer ik feest vier en gelukkig denkt mijn sjattepoemel er net zo over. Die viert als enige hoogtijdag Werelddierendag. Omdat ie mij een lekker dier vindt. De schat. Niks te botten voor Hektor, maar een romantisch dinertje of een grote fles La Vie Est Belle. Okay, dát mag. Voor de rest laten we ze allemaal aan ons voorbijgaan. Tot en met Valentijnsdag, Moederdag, Vaderdag. Wij vieren de herinnering aan en de band met onze geliefden, wanneer en zo vaak wij dat zelf willen. Als dat om broertjes en zusjes gaat is dat heel vaak. Af en toe duikt er één van hen op in mijn hoofd. Zomaar. Met de leuke momenten, de minder leuke. Zo heb ik afgelopen week heel intensief aan de broer gedacht die als eerste stierf. Net 30 jaar, 2 kindjes, Non Hodgkin in de tijd dat die kankersoort nog een doodvonnis betekende. En dat trof net hém, de komiek van de club. In de hoek waar hij stond bij bijeenkomsten werd er altijd gelachen. De streken kwamen van hem, hij schreef de leukste liedjes bij een feest. Leuke herinneringen. Maar ook toen hij vlak voor zijn einde stond, leerde ie me ’t leven aan de blije kant te leven. Ik mocht met ‘m mee, toen ie zijn auto ging inleveren, laatste strohalm naar mobiliteit. Maar hij keek naar mij en toen naar de zon door de voorruit en zong keihard het lied van Toon Hermans ‘oh, zon, oh zon, oh zalig hemelding! Er is geen macht die ooit je kracht kan tomen!’ En ik zong met ‘m mee. Keihard. En als ik dáár aan denk, heb IK Wereld Broerdag.
Meer berichten van Column
Ik doe niet mee aan vogeltellingen. Ik zou ook niet weten hoe ik dat moest doen. Omdat ik bij god niet weet welk vogeltje ik al gehad heb en welke niet. Let wel: dat wordt de ...
Mij is het zingen met de paplepel ingegeven. Sterker: het heeft van meet af aan in mijn bloed gezeten. Dat kon niet anders want via de navelstreng kreeg ik al de nodige melodie...
Vorige keer vertelde ik over de rare gewoonte van volwassenen om met Sinterklaas de jaarlijkse veldslagen te starten rond de kleur van het Pietenvolk. Alsof het niet over een v...
Meer berichten
Kerstgroet 2025
Nieuwjaarswandeling Doe mee aan de Nieuwjaarswandeling van IVN Eys op zondag 11 januari! Begin 2026 fris en vol energie. Trek je wandelschoenen aan en sluit je aan bij de gez...
Op 14 januari is Berna Lindelauf vanaf 14 uur weer aanwezig in Bibliotheek Gulpen-Wittem om te quilten. Deze keer zal ze extra aandacht besteden aan applicatietechniek, zowel ...
