MATTIE MIJMERT
Het is de laatste vrijdag van april 2020. De avondstilte is nog nooit zo hoorbaar geweest in hartje Gulpen. Het mooiste pleintje in het Heuvelland is ook deze dag nog mooier gemaakt. Mijn camera legt de bijzondere lichtinval vast. Ik voel een brok in mijn keel als opeens in mijn hoofd in uptempo de beelden voorbij flitsen van al die keren dat dit plein de plek voor gelukzalig genieten van zovelen was. Ooit bij de Zomeravondfeesten op donderdag. Tot diep in de nacht als de lange stroom van deelnemers aan de Nacht in Gulpen weggeschoten was. Bij de Bierfeesten, waar we elk jaar onze vakantiedata op afstemden. Op carnavalsdinsdag als we vanaf deze plek heel Limburg een fantastische finale van vastelaovend bezorgden. Of op een bijzonder gewone woensdag als uit de ramen valse én rake noten van repeterende zaate hermeniekes over de volle terrassen klonken.
Maar op deze al zwoele lenteavond lijkt het akelig lege plein bezaaid met het as van al die herinneringen aan samen het leven vieren. Tranen vloeien vertraagd uit een ooghoek. Hoe lang nog? Stenen kunnen je best een indruk geven hoe mooi een plein wordt. Maar pas als de as en het coronavirus weggewaaid zijn, zullen we de echte schoonheid van ons marktplein weer kunnen voelen. Samen.
