Vandaag is het Allerzielen, de dag dat menigeen speciaal aan zijn of haar dierbare overledenen denkt. Wie mij een beetje kent, weet dat ik niet aan die dag meedoe. Dat is bepaald niet omdat ik iets tegen de optocht van tallozen richting kerkhof heb, pot chrysanten onder de arm, de plastic Aldi-tas met schepje stoffer en blik en een vervangende kaars voor in de kaarslamp. Ik heb bepaald niets tegen de ijver waarmee juist voor die dag de steen gepoetst wordt, het gras tussen de stenen uitgekrabd en de verdroogde plantjes opgeruimd worden. Prima. Ik snap ook de troost die zij ondervinden om op die manier een beetje in verbinding te staan met die ander in die ongrijpbare leegte ‘ergens’. Wie juist op 2 november herdenkt; prima!. Zolang je ’t mij maar niet vraagt. Ik kom zelden op een begraafplaats, bezoek zelden het graf van dierbaren. Ik zoek die dáár niet. Daar ben ik overigens niet consequent in, want graven van beroemdheden zoek ik wel op. Bijvoorbeeld op de beroemde Parijse begraafplaats Père-Lachaise, op zoek naar het graf van Molière, Frédéric Chopin, Gilbert Bécaud, Maria Callas, Yves Montand, George Moustaki, Édith Piaf. Ik schuilde in ’t familiegraf van de Rothschilds. Maar dat is anders. Dat is niet je vader, je broer, je moeder. Sommigen zullen dan nu foei roepen, omdat ik kennelijk Edith Piaf belangrijker zou vinden dan m’n zus. Slik dat foei maar in, want niets is minder waar. Geen beroemdheid wint het van mijn broer of zus. Maar bij mijn dierbare overledenen heb ik dat graf, kerkhof en Allerzielen niet nodig. Die heb ik bij me. Overal. En waar ze niet zijn kan ik ze oproepen. Meestal niet om te treuren, maar om blij te zijn. Terugdenkend aan leuke momenten, bijzondere gebeurtenissen, stomme streken, blunders, ontroerende momenten. Allemaal zaken, die ze weer helemaal bij me halen, warm, tastbaar in m’n gedachten. Zonder chrysanten, zonder schepje, zonder zak van de Aldi, zonder Allerzielen. Op dit moment heb ik bijvoorbeeld Rein bij me. Een veel oudere broer. Ik had niet veel met hem op, omdat het leeftijdsverschil te groot was en hij al de deur uit was, toen ik om me heen begon te kijken op deze wereld. Hij had, misschien daardoor, opvattingen en ideeën die mijlenver van me afstonden. Tot ie een hersenbloeding kreeg, rechtszijdig verlamd raakte, z’n spraak kwijt raakte, alleen kwam te staan en in de buurt kwam wonen. We kwamen vaker samen, ik hielp hem en hij, zwaar gehandicapt en wel vond nieuwe wegen om betekenis te geven aan zijn leven. Boetseerde met zijn linkerhand kunst, verkocht werk en financierde zo projecten voor een andere broer in Afrika. Dat maakte hem helemáál veel belangrijker dan Chopin. Met daarnaast het verschil dat ik bij Chopin alleen in de buurt kom als ik in Parijs ben en ik Rein regelmatig tegenkom. Op de stomste plekken, de raarste momenten. Overal. Zomaar ineens. Maar nooit op een kerkhof. Dat ie er nu met Allerzielen opeens is, is stom toeval.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Woensdag 26 november Inloop: 13.00 Start programma 13.30 Uitdagingen met eten en drinken bij mensen met dementie" Gezond eten en drinken bij dementie. Problemen als sl...
SINTERKLAAS Pakjesavond, grote ogen Cadeaupapier, een mandarijn Vol verwachting, rode wangen Met z’n allen samenzijn Pepernoten, versjes zeggen Chocola en marsepein...
Op donderdag 4 december as. is er een vervolgbijeenkomst over de gebiedsontwikkeling Wijlre-Oost. Tijdens deze avond wordt de uitkomst van de stedenbouwkundige verkenning toege...
