Vorige week vertelde ik hoe de medemens dankzij de privacywet steeds meer een bedreiger wordt. Als je foto’s van vrolijk spelende kinderen maakt, ben je kinderlokker. Als je een foto maakt van het nieuwe huis van je schoonzoon komt een giftige overbuurman en eist dat je die foto wist, want hij staat er op. We schieten in al die goed bedoelde en in essentie nuttige regels ontstellend door. En iedereen deint mee op die doorgeschoten regels en we weten niet meer waar goede bescherming en alertheid zever wordt, gezeur. We vinden het niet eens meer gek als goede wetten draconische waanzin worden en/of belachelijk doorgeschoten hysterisch gedrag. Net zo min als de overheid en de handhavers. Wij weten dat ’t gezever wordt en velen van ons zeikers zijn in de toepassingen, maar dat zeggen wij alleen nog lachend tegen elkaar op verjaardagsfuifjes. Hoevelen van ons zijn er al bij evenementen geweest waar een lachende inleider zegt ‘wie niet wil dat ie op de foto komt, moet dat even aangeven’? Of er hangt een bordje van 5 bij 10 cm bij de deur ‘Er kan gefotografeerd worden, u kunt daar, conform artikel zus en zo, bezwaar tegen aantekenen’. Niemand, lees NIEMAND, meldt zich, iedereen wéét dat ’t loze mededelingen zijn, loze bordjes. Maar ze moeten. Omdat Brussel dat bedacht heeft. Omdat het goed en veilig voor ons is. We worden in sneltreinvaart een volk van zeikerts. En de enkeling die protesteert wordt streng gecorrigeerd ‘Het is voor uw eigen veiligheid, integriteit, gezondheid’. En de meeste zwijgen dan. Hoe belachelijk ’t ook wordt. Ter illustratie nóg een voorbeeldje. Roken is ongezond. Een paar decennia terug was roken gemeengoed, je was geen goede gastvrouw als je geen glaasje sigaretten op het blad met de sherry en de jus d’orange had staan bij de receptie. Bij vergaderingen werd er gerookt, in klassen, de spreekkamer van de dokter, door de dokter zelf, door de leraar, de gemeenteraad. Dokter Miedema was een eenzaam roepende in de woestijn. Niet eens een profeet, maar een Don Quichot. Zelden heeft een revolutie zich zó snel voltrokken als bij het rookgedrag. De vrouw die geen goeie gastvrouw was, als ze de sigaretten vergat, stuurt manlief nu naar buiten als ie wilt roken. Personeel staat als paria’s in de regen om snel een pafje te doen. De wet en regels trokken in ijltempo de teugels aan, ter bescherming van omgeving en roker. En, ook dáárbij, een prima gedachte natuurlijk, en wonderlijk snel bij velen doorgedrongen. Maar als er aan het eind van die revolutie dan een huishoudelijke hulp de rokende man waarvan ze het huis bijhoudt voor de rechter daagt, omdat ze ’n rookvrije werkplek eist, dan wordt voor mij de wet tot angstbeeld in plaats van bescherming. En dan mag het desnoods in de wet staan, en terecht, maar dan wordt in mijn beleven wet tot waanzin. En, als ik de twee voorbeeldjes aan elkaar knoop: wie beschermt er dan nog de privacy van die man met die huishoudster?
Meer uitgelicht
Herfst
Met de herfst komt elk jaar een heel nieuwe tijd mijn leven binnen. Er zijn allerlei soorten begrenzingen van die tijd. Als kind leerde ik dat de herfst 21 september begon. En ...
Monseigneur
Ik stam uit een goed, dus groot, katholiek gezin. Ik was de jongste. Toen mijn vader MIJ in de wieg zag liggen, dacht ie kennelijk ‘hier moest ik maar eens mee stoppen’, maar a...
Van Partij naar Guinee: Samen Sterk voor Onderwijs!
Onze wereld is een dorp. Met een paar muisklikken ben je in Guinee, het geboorteland van Moussa Cherif uit Partij. Hij is daar bezig met de bouw van zijn derde school. Z...
