Het lijkt inmiddels alweer zo ver weg, het moment dat er waarschijnlijk op een markt in China een nieuw virus was ontstaan. Op die markt zouden levende dieren verhandeld zijn waarbij het virus van dier op mens overgesprongen was. Vanaf dat moment brak de pleuris uit, of eigenlijk, brak corona uit. Een minuscuul bolletje met uitsteekseltjes, drong bij iemand binnen en in mum van tijd kon je er doodziek van worden, met de nadruk op ‘dood’. Er bestond geen medicijn tegen, geen preventiemiddel, maar het was anderzijds wel uiterst besmettelijk en vooral mensen op gevorderde leeftijd waren er érg gevoelig voor. Als er dooien vielen dan met name onder ouderen, in zorg- en verpleeghuizen en/of mensen met ‘onderliggende aandoeningen’. Ik bleek tot die club op gevorderde leeftijd te horen. Gold eindelijk eens iets voor mij, bleek het een rotziekte te zijn, waarvan je wist dat ’t hondsgevaarlijk, dodelijk en besmettelijk was, waarbij ’t enige motto was ‘zorg dat je er niet mee besmet raakt. In ’t begin wilde men ’t nog niet waar hebben. Men liet ondanks de dreiging skivakanties doorgaan. Je kon die branche toch niet duperen? We lieten aansluitende carnavalsfeesten doorgaan. Je kon toch niet stoppen met cultureel erfgoed: een verkleedpartij met veel hossen en dansen in dampende zalen? ’t Hielp allemaal om de verspreiding van het dodelijke bolletje met uitsteekseltjes razendsnel te laten verlopen. Mijn wake-up was met name het overlijden van de pastoor van Reijmerstok, een goede vriend, die er in die beginnende onwetendheid vanuit ging dat ’t wel zou overwaaien. ‘We lieten ons door dat rotvirusje niet eronder krijgen’, schreef ie. En even later was hij dood. En kwamen de beelden van de IC-s, de stervenden op de gang, de koelwagens voor de ziekenhuizen. Parallel daaraan groeide de angst, werd iedereen iedereens bedreiging, werden miljarden uitgetrokken als compensatie voor het lamleggen van de maatschappij op plekken waar we een gevaar voor elkaar vormden. Tot er razendsnel een vaccin kwam en de druk op IC’s en zorg- en verpleeghuizen afnam. In die instellingen werkten tot dat moment verpleegkundigen, doctoren en verzorgenden zich een onmogelijke slag in de rondte onder, letterlijk levens-, gevaarlijke omstandigheden, waren uitgeput, maar gingen door, zonder voldoende materialen en bescherming. Op afstand volgden we hun onmogelijke strijd en we stonden onder hun ramen en zongen hen toe. Onze premier kwam onder hun ramen staan en riep naar boven ‘Jullie zijn onze helden. Wij zullen jullie nooit vergeten’. En gisteren las ik in de krant dat veel van die moedige mannen en vrouwen Covid gekregen hadden die nu bekend staat als ‘Long Covid’. Dat Long heeft niks met het orgaan te maken, maar staat voor ‘Lang’. Mensen werden jaren ziek, konden niet meer werken, niet meer functioneren. Na twee jaar stonden ze op straat, velen van hen inmiddels in de rij bij de voedselbank. En onder hun raam zingt niemand meer, geen premier die roept ‘Jullie zijn onze helden’. En aan dat ‘Wij zullen jullie nooit vergeten’ zal hij hoogstwaarschijnlijk geen actieve herinnering hebben.
Meer uitgelicht
Een fabelachtige, wonderachtige, prachtige kersttijd.
Kerstverhaal. Tijd voor kerstverhalen. Deel ze uit en laat ze stralen op Halloheuvelland.nl. De kersttijd is diep in mij geworteld. Toen ik een kind was waren kerst...
Presentatie maatregelenpakket tegen wateroverlast Mechelderbeekdal
Waterschap Limburg organiseert samen met haar projectpartners een inloopbijeenkomst voor de inwoners en andere belanghebbenden van Mechelderbeekdal. We praten u bij over de aan...
Kerstconcert Christmas in Harmony
Christmas in Harmony Agendatip: ons Kerstconcert Christmas in Harmony. Het belooft een afwisselende avond te worden met slagwerkstukken door onze drumband, het harmonieorkest,...
