Je kunt bijna geen straat inrijden of zo’n knalgeel wagentje met rode letters ‘DHL’ passeert je. Of ze stoppen voor jouw deur. Doorgaans niet met iets voor jou, maar voor de buren. In die laatste zin is DHL een sociaal bedrijf: het zorgt voor meer burencontact. Wijzelf maken er nauwelijks gebruik van en als we dat wél doen, dan vrijwel alleen door een online bestelling. Wij versturen nauwelijks pakjes Een enkele keer een verjaardagscadeautje voor ons ‘Berlijnkind’. Die stond als zesjarige ooit op het perron in Roermond met z’n koffertje om bij ons de zomervakantie door te brengen en nu, 50 jaar later, hebben wij nog regelmatig contact. Om dat 50jarig contact te vieren had ik een fotoboek gemaakt met afbeeldingen in chronologische volgorde van talrijke memorabele momenten, die we met hem en later met hem en z’n vrouw en kinderen beleefden. Ik bracht het pakje naar een Postamt in Aken; ik moest tóch tanken en als je ’t verstuurde vanuit Duitsland was ’t een paar euro goedkoper. Dat lijkt knieperig, maar ik koop er liever een Currywurst voor, dan dat ik het schenk aan DHL. Het meisje van het Postamt was reuze vriendelijk en behulpzaam. Er moest namelijk een sticker op met adresgegevens. De joekel van een adreslabel die ik zelf erop geplakt had, was kennelijk niet Ordnungsgemäss en het moest met Deutsche Gründlichkeit. Bovendien moest het Postamt als verzendadres erop, want het moest wel binnen het land verzonden worden. Deutsche Gründlichkeit. De Postamtjuffrouw vroeg nog of ik het pakje wilde verzekeren, dat had ook tot voordeel dat ik ’t met Track and Trace kon volgen. Natuurlijk wilde ik dat en verliet tevreden het kleine postfiliaaltje: mijn pakje zou er, schatte ik in, dit keer precies op tijd zijn. Er gingen dagen voorbij. Wij hoorden niets uit Berlijn. Dat waren we niet gewend. Telefonisch contact lukte ook niet. Opeens kwam ik op het lumineuze idee om maar eens in de Track and Trace te kijken en keurig, Deutsche Gründlichkeit, stond elke handeling, elk tussenstation of moment van verlading erin. Tot de melding ‘dat de naam van de geadresseerde niet op dat adres te vinden was’, nicht an der Tür, nicht an der Klingel. DHL had het dus onverrichterzake weer teruggestuurd naar het Postamt in Aken. Ik rijd dus naar Aken. Van alles daar, maar geen pakje. Dat doe ik dus nog twee keer. Bij de laatste keer: jawel hoor, ons pakket was terug. We controleerden nauwgezet of ik of de juffrouw van het Postamt ons vergist hadden bij de adressering, maar, nee hoor, alles was correct. Ik bel naar Berlijn. Ons ‘Berlijnkind’ reageert uiterst verbaasd, de naam staat gewoon bij de bel en naast de deur, het huisnummer zelfs loeigroot, het straatnaambord staat duidelijk leesbaar naast de woning. Maar ze hebben al vaker herrie gehad met DHL, ‘omdat die vergeefs aan de deur hadden gestaan’, terwijl hij juist de hele dag vergeefs thuis was gebleven in afwachting van dat pakje. Misschien had ik wel precies hetzelfde DHL-mannetje getroffen.
(Wordt vervolgd)