Ik weet ‘t. Ik ben een ouwe knotervot. Iets wat ik me m’n leven lang voorgenomen had om dat niet te worden. Tutten over ‘vroeger was alles beter’. A. Omdat dat niet waar is. B. omdat knotervotten onuitstaanbaar zijn. Ik ben een knotervot. Mensen die mijn verhalen vaker lezen, vertel ik niets nieuws. Die kennen mijn klaagzangen, mijn talloze ergernissen, de krassen op mijn ziel. In de omgang met elkaar, de leugens in de politiek, de haat, het onfatsoen, ’t je van niks iets aantrekken, ’t klagen met gezonde benen, het wennen aan geweld, inhoudsloze TV-programmaas, het kromme rechtssysteem, het gooien met bommen in naam van god, allah, jahweh. Maar ook de dokter waarvan je de berichten dat je bloeduitslag binnen is, slechts te lezen krijgt met twee beveiligingscodes via 2 sites. Dit zijn maar voorbeeldjes. Onderdelen van een nooit opdrogende inspiratiebron. Erover schrijven helpt helemaal niet. Maar soms komt me de stoom zó uit de oren, dat ik even moet ontluchten. Laat ik vandaag maar weer eens zo’n irritante bron van ergernis droogleggen. Niet omdat ’t iets verandert, maar ’t verlaagt wel mijn bloeddruk. Regelmatig beschrijf ik de manier waarop gekocht en verkocht wordt, klantbenadering, reclame. Supermarkten, die me dagelijks op TV en radio bestoken met scenes uit niet bestaande gelukkige gezinnen, melige mopjes over zielige sukkels, die uiteindelijk maar bij één ding baat hebben, kopen, kopen, kopen. Bij hen. Want zij zijn gegarandeerd de goedkoopste, de beste, de vriendelijkste. Allemaal. Voordeeltje hier, voordeeltje daar. Daar bovenop nog eens bonuspunten, zegeltjes, koopzegeltjes, actiezegeltjes. En wij maar verzamelen, plakken, opbergen om tenslotte na honderden euro’s besteding dolblij een braadpan te ‘krijgen’ die je al plakkend betaald en helemaal niet nodig hebt. Wij vragen ons niet af waarom ze al die trara aan de kassa niet achterwege laten, al dat gedoe. Waarom ze hun voordeeltjes niet gewoon van de prijs afhalen. Punt. Zij roepen dat ze ons een extraatje gunnen. Neem van mij aan: supermarktextraatjes gaan niet naar ons, maar naar de aandeelhouders. Die krijgen dat bijgestort, zonder zegeltjes sparen. Die weten onmiddellijk dat door de oorlog in Oekraïne de prijs van de zonnebloemolie hier verdubbelt. Onmiddellijk. Die weten ellende en schaarste door corona om te zetten in winst. En intussen zetten ze je aan om niet één artikel te kopen, maar drie voor de prijs van twee. Een prijs die ze eerst verhoogd hadden. Voordeel voordeel voordeel. En al dat spul moet je nu zelf scannen aan de kassa. ‘Dat wilde de klant’ zeggen ze. Die klant ‘die hen nu voor miljoenen besteelt’. Omdat ZIJ die kassajuffrouw voor veel méér miljoenen winst ontslagen hebben. Voordeel. En ze geven voor één euro maximaal zes rollen closetpapier per klant. Waardoor klanten met zestig rollen langs de zelfscankassa lopen en elkaar bij ‘t schap op het gezicht slaan. En ik voor een leeg schap sta. Vanwege ’t voordeel. De overeenkomst tussen die graaiers van ’t toiletrollenschap en die graaiflatie aandeelhouders? Ze hebben schijt aan de rest. Ach wat. Ik ben ’n knotervot.
