Het is pas 15 juni Vaderdag, maar net zoals ik laatst bij Moederdag aangaf ten aanzien van Mamma (en verder ten aanzien van alle dagen die men extra voor geliefden organiseert, voornamelijk om mij de beurs te laten trekken): ik verhip ’t om mij dagen te laten voorschrijven waarop ik mijn liefde extra zou moeten betuigen. Dat zoek ik nog altijd zelf uit. Er zijn talloze dagen en momenten méér dat ik bijzonder aan ze denk. Doorgaans helemaal per ongeluk. Toevallig had ik afgelopen week tweemaal Vaderdag. Aanleiding waren in beide gevallen mensen uit Roermond, die mijn pad kruisten. En dat mag op zich al best bijzonder heten, want het ene stel woont in Portugal en was toevallig op tour in Zuid-Limburg. Het andere koppel woont weliswaar in Gulpen, maar zien we op vaste basis ééns per twee jaar wanneer zij deelnemen aan de Kunstroute Gulpen-Wittem, waarbinnen zij hun huis openstellen als expositielocatie. Onze favoriete pleisterplaats tijdens de Kunstroute. Toevallig zijn beide stellen zo ongeveer onze enige connectie met mijn Roermondse roots en laten die nu in één week bij ons uitkomen, het ene stel op een terras in Wittem, het andere bij een heerlijk Aspergediner bij Brasserie Neubourg. Nog veel toevalliger: beide keren is met name Pappa de centrale figuur in de verhalen, die we vertelden. Vooral zijn rol bij de oprichting van ’t Wiekhoes in de Roermondse wijk ‘De Krententuin’. Kenners van Roermond weten dat met die naam een wijk werd aangeduid, waar ‘achterstandswijk’ nog een heel vleiende benaming voor zou zijn. Mensen in de Krententuin leefden echt, aanvankelijk zelfs echt letterlijk ‘aan de rand van de maatschappij’ gelegen aan de buitenrand van het ‘Roermondse Veld’. Samen met een non van het ziekenhuis, startte mijn vader, geholpen door enkele vrijwilligers met dat ‘Wiekhuuske’, spoedig een pleisterplaats voor de buurt, centrale plek voor activiteiten, opvang van jeugd en jongeren, hulppost in noodsituaties, ondersteuning bij moeilijkheden. En moeilijkheden waren daar genoeg. Ofschoon m’n vader een andere baan had, bracht hij steeds meer tijd in de Krententuin door, dáár lag zijn hart, daar waren mensen die hem nodig hadden en dáár besteedde hij in toenemende mate zijn energie. Uiteindelijk ook beroepsmatig. Hij organiseerde kaartavonden, instuiven, bivakken, bezocht mensen die na een vergrijp in de cel belandden, feestte met hen, huilde met hen. Als er geknokt werd, stapte hij tussen de vechtenden en niemand haalde het in z’n hoofd om hem ook maar één haar te krenken. De grote vraag rijst, wat dat alles met de titel van dit verhaal vandoen heeft: wij, zijn kinderen, werden voor en na allemaal ingeschakeld in dat wijkhuiswerk: als wij Pap wilden treffen kon je ’t best vrijwilliger worden. Menigeen zou zeggen: ‘hij verwaarloosde jullie dus’. Niemand van ons voelde dat zo. Hij leefde ons vóór dat je er voor anderen moest zijn om als mens meer waarde te hebben. En daarover gingen deze week de verhalen met onze Roermondse vrienden. Dat vertel ik volgende keer. Tijd zat, want ’t is nog lang geen Vaderdag.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
