Ik ben al jaren allergisch voor de manier waarop ik af geserveerd word, als ik bedrijven bel. Zo je ze al kunt bellen, want ook dát is steeds meer een uitzondering. Kun je wél bellen, krijg je een meerkeuzemenu. ‘Toets 2’ is meestal een verwijzing naar een website waarop alle antwoorden op jouw vragen al staan. ‘Toets 3’ laat je discussiëren met hun antwoordbot Mientje, ‘toets 4’ laat je zelf rechtstreeks spul online bestellen, ‘toets 5’ is voor alle overige vragen, blijf aan de lijn, u wordt zo spoedig mogelijk geholpen. En dan start een afschuwelijk melodietje, dat zich eindeloos herhaalt en dat je vierstemmig kunt meezingen omdat datzelfde deuntje al jaaaaaren wordt afgespeeld. Van de meeste van die audiologische martelmelodieën krijg ik spontaan overal jeuk. Tussendoor worden die instrumentale wangedrochten eindeloos onderbroken door ‘Onze wachttijden zijn langer dan u van ons gewend bent, blijf aan de lijn: u wordt zo spoedig mogelijk geholpen’. Wie aan de lijn blijft, blijft dat gemiddeld veel langer dan 20 minuten, met zeker 50 keer die boodschap. Waaruit blijkt dat a. ‘zo spoedig mogelijk’ een oneindig rekbaar begrip is, b. de start van die zin een volstrekte leugen is. De wachttijden zijn persé niet langer dan we van ze gewend zijn, die wachttijden zijn juist al jaren standaard volslagen ridicuul lang. Waarbij dat ‘ridicuul’ een understatement van jewelste is, want ‘ridicuul’ betekent ‘belachelijk’ en in de meeste telefoonwachtrijen valt er verdomd weinig te lachen. Let wel, we praten hier niet over uitzonderingen; dit is gewoon de regel. Er is geen branche, geen dienst, geen bedrijf, die zelfs maar een poging doet om de gouden uitzondering te zijn. Er is er niet ééntje die groots reclame maakt met ‘bij ons wordt u wél snel geholpen door voldoende personeel, gewoon in een één-op-één gesprek’. Men kiest voor het grote verdienmodel, men kiest voor het geld en steeds ongegeneerder nadrukkelijk niet voor jou. Toen ik carnavalsmaandag door mijn pillen was wilde ik bijbestellen bij mijn dokter. Die was, heel begrijpelijk op carnavalsmaandag, de polonaise in en zijn telefoonbeantwoorder verwees voor de waarneming naar zijn collega-arts. Als je die belde kreeg je van diens computer te horen dat ie er óók niet was. Waarschijnlijk omdat ie in dezelfde polonaise liep als mijn eigen dokter. Dus bel je naar de apotheek, die in een meerkeuzemenu o.a. aangeeft, dat je voor pilletjes nabestellen bij je dokter moet zijn, waardoor de cirkelverwijzing naar elkaar dubbel gelust wordt. Gelukkig blijkt ook de apotheek een laatste ontsnapping te hebben: ’voor alle overige, blijf aan de lijn’. Dat heb ik gedaan, zij wonnen qua afschuwelijke wachtmuziek. Na 20 minuten wachten besloot ik maar naar de apotheek toe te rijden. Die bleek dicht. Heel begrijpelijk met carnaval. Alleen dat ‘blijf aan de lijn’ hield mij aan ’t lijntje. Een telefoonbeantwoorder met ‘we zijn er niet. Alaaf. Tuut tuut’ had me ook niet aan een pilletje geholpen, maar me zo ongeveer een uur telefoonbeantwoorder gescheeld. Zoals vroeger. Gelukkig wilde ik zelf niet in de polonaise.
