Ik denk dat traditie soms dodelijk is voor traditie. Verenigingen, die krampachtig aan traditie vasthouden, zie ik vaak een vreemde tocht in het beleven van mensen afleggen. Eerst heetten zij ‘het cement van de samenleving’, zij waren de motor van het gemeenschapsleven, zorgden dat er altijd iets te doen is, waren daarom onmisbaar en genoten alom waardering. Daarom werden ze vaak verheven tot ‘Cultureel Erfgoed’, werden er complete stadions voor ze opgericht en uitvoerings- en repetitielokalen gebouwd en er werden jaarlijks talrijke ridderordes op de borsten gespeld van het leger vrijwilligers dat die traditie in stand houdt. Alom waardering dus. Maar toen kwamen de verhalen van gebrek aan kader, afkalvende belangstelling bij de jeugd, moeite om nog volledige elftallen of voldoende stemmen of instrumenten voor een uitvoering bij elkaar te krijgen. Lege zalen, een paar mensen langs het veld of bij de optocht. In veel gevallen is het bericht van noodgedwongen samenwerking of fusie nog de positieve variant van de einduitkomst van dat proces. In toenemende mate hoor en lees je de berichten van opgeheven koren en muziekgezelschappen, sportverenigingen, culturele clubs, gemeenschapsinitiatieven. Het teloor gaan van dat soort tradities is bijna traditie geworden. Vaak bekruipt me daarbij het gevoel dat het verdwijnen van ‘eeuwige waarden’ binnen volkscultuur juist versneld en verhevigd wordt door het krampachtig vasthouden van die eeuwige waarden. Ik denk dat verenigingen en initiatieven die meegroeien met veranderende tijd, die binding blijven zoeken met andere smaak en met andere wensen van publiek of participanten, langer leeft dan hun soortgenoten, die zweren bij ‘dit is altijd zo geweest, DUS dat hoort zo te blijven’ of ‘Als het niet exact volgens de overlevering en vastgelegde regels gebeurt, IS het geen cultuur meer, telt ’t niet meer’. Die clubs zien vaak liever met lede ogen toe hoe er uiteindelijk alleen nog maar twee rijen vaste verloofdes in de zaal zitten bij koorconcerten, dan dat ze programma en aankleding omgooien. Die laten liever de laatste de lamp uitdoen, dan dat ze nieuwe vormen uitproberen, die juist wel, of beter, aanslaan. Zo is van véél eeuwenoude traditionele verenigingen vaak ’n kenmerk dat het mannenfeestjes zijn, noem carnaval, noem schutterijen. Vrouwen zijn daar wel vaak welkome gast en participant, zo niet de ‘vrouwelijke noot’, het Tanzmariechen, de Marketenster, maar niet de drijvende kracht. Ik denk dat clubs met carnavalsprinsessen en vrouwen onder de schietboom en in besturen, minder oubollig overkomen en dus misschien jeugd aanspreken die niet zo gecharmeerd is van de middeleeuwen. Wie gelooft in ‘wie de jeugd, heeft, heeft de toekomst’, realiseert zich waarschijnlijk ook dat er zonder die jeugd dus niet veel toekomst meer inzit. ‘Ja, maar’, hoor ik ze al roepen ‘Als we ’t niet zó doen als altijd, is ’t niet meer echt’. Onzin. Da’s net zoiets als het verketteren van de E-bike. ‘E-biken IS geen fietsen!’. Okay, ‘t heet anders. Maar zonder E-bike fietste ik nooit meer en kwam ik dus minder heerlijk buiten. Een E-bike is geen traditie. Maar dankzij dat ding fiets ik wél. En geniet.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
