Tijden veranderen. Gewoontes ook. Het denken verandert, het voelen verandert. Soms gaat dat geleidelijk, soms is iets heel wezenlijks plotsklaps heel wezenlijk veranderd. Vaak is ook niet duidelijk waarom opeens een knop is omgezet in ons denken en doen. Het is gewoon simpelweg gebeurd. Een gek, onschuldig voorbeeldje: als je vroeger, door wat voor oorzaak ook, niet in het telefoonboek stond, dan was je in het maatschappelijk verkeer behoorlijk tot zwaar gehandicapt: als men je niet kon vinden, miste je dingen en miste men jou. Niet in het telefoonboek staan, betekende niet bereikbaar zijn, geïsoleerd raken. Je deed dan ook je best trouw te melden bij de gids als er iets veranderde; je adres, je telefoonnummer, je business. Als je niet in dat dikke boek stond, thuis, op kantoor, in de telefooncel dan stond je aan de zijkant en telde niet mee. Tenminste niet volwaardig. Als tegenwoordig iemand zijn telefoonnummer in ’t openbaar optekent, dan word ie vaak gewaarschuwd door vrienden. Als iemand bij digitale persoonlijke informatie zijn telefoonnummer vermeldt, adviseert men hem om dat spoorslags weg te halen ‘want dan kan men je zó vinden’. In ’t begin antwoordde ik dan nog heel argeloos dat dat ook de bedoeling was, maar ik kreeg dan een regen aan goedbedoelde waarschuwingen over me heen, die er allemaal op neerkwamen, dat ik de deur openzette voor dieven, verkrachters, vijanden, stalkers, spammers. Je privacy lag op straat, je vroeg er zelf om, je gooide je intieme leefsfeer te grabbel. Let wel; ik heb het hier alleen nog maar over het telefoonnummer. In dat telefoonboek zette je vroeger het complete adres erbij, als het even kon de naam van je partner, geheel vrijwillig, opzettelijk, graag zelfs. Wat is er in die tussentijd gebeurd, dat handhaven van die oude openheid je tot schlemiel degradeert, iemand die de huidige maatschappij niet doorheeft? Als iemand tegenwoordig al dan niet je telefoonnummer en/of je andere persoonlijke gegevens in de openbaarheid vermeldt, kan hem dat in de beklaagdenbank brengen, vanwege schending van andermans privacy. Als de secretaris van de schaakvereniging een keer in de CC alle mailadressen van de club heeft vermeld in plaats van dat anoniem in de BCC-verzending te zetten, is de bok vet. Hij moet bij de volgende vergadering diep door het stof of krijgt een publiekelijke uitbrander. Zo blijken we ineens volslagen paranoia geworden te zijn rond gedrag op een gebied waar we vroeger het tegendeel van vonden. En wat voor die privacy geldt, geldt op veel méér gebieden, elkaar aanraken wordt aanranden, complimentjes maken is al snel grensoverschrijdend gedrag, een foto maken waarop het buurjongetje staat behoeft toestemming van de buurvrouw of ’t menneke moet geblurd worden, zodat je foto bedorven is. We zijn in een mum van ‘alles mag’ naar superpreuts verhuisd, zonder dat iemand dat verordineerd heeft. Voor vroeger normale woorden sta je nu ineens voor de rechter. Ik vraag niet meer waarom. Ik zeg gewoon steeds minder, doe steeds minder, vind steeds minder. Zo word ik tóch nog eens helemaal bij-de-tijds.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
