Per 1 oktober tijd starten weer vele dapperen aan de moeilijke opgave om te stoppen met roken. Ik bewonder ze. Voor mijzelf hoeft ‘t niet. Ik ben 24 kilo geleden al opgehouden. Ik weet waar ze aan beginnen. Maar ik weet overigens ook nog steeds dat ergens in me die verdomde verslaving aan dat witte stokje nog schuilt, terwijl mijn stoptober al meer dan 20 jaar terug ligt. Die overigens niet in oktober, maar in april plaatsvond. Wie mij kent weet dat ik eigengereid ben. Als mensen een verslaving collectief in oktober te lijf gaan is dat voor mij aanleiding om het dan juist NIET te doen. Toch heeft de jaarlijks terugkerende discussie over stoptober me wel getriggerd. Zij ’t rond een andere verslaving. Ik heb ze in soorten en maten. Sommige permanent, andere maar parttime. Verslaving aan Sociale Media bijvoorbeeld. Ik ben jaren elke dag op Facebook te vinden geweest. Twee keer per dag standaard. Ik startte elke dag met een gekke gedachte, een raar plaatje, een leuke gebeurtenis, stomme plannetjes. ’s Morgens altijd eindigend met ‘Gud Murningk’, ’s avonds met ‘Truste’. Iemand wees me erop dat dat een vette verslaving was. In dit geval verslaafd aan aandacht en/of aaitjes over de bol. Ik riep natuurlijk onmiddellijk nee. Bij elke kritische blik in mijn richting heb ik altijd wel een ‘Ja, maar’ paraat. Het nadenken erover komt pas later. En ja, ik geniet inderdaad best wel van waardering en/of applaus. Ik had echter niet de neiging dat meteen een verslaving te noemen. Ik wist uit reacties wél dat mensen het gewoon gezellig vonden de dag te starten of te sluiten met een glimlachje om wat ik op mijn pagina dumpte. Ik prentte mezelf in ‘dat er niet voor niks zo vele volgers waren’. Ik besloot meteen de proef op de som te nemen en gewoon te stoppen met mijn dagelijkse Facebookboodschappen. Benieuwd naar het effect. Alleen de columns van Françoise bleven doorlopen en een paar meldingen die anderen aan mijn pagina koppelden bleven over. Er veranderde NIETS. Niets met mij, niets met anderen. Ik miste mijnerzijds dat dagelijks momentje om even relatiever tegen de dag aan te kijken niet en van mijn ‘vele volgers’ hebben er zegge en schrijven DRIE me na weken wel eens gezegd ‘Goh, we missen jouw Gud Murningk’. Op beide vlakken had ik eigenlijk best wel wat méér reactie verwacht. Het onderstreepte echter wél ontegenzeggelijk dat m’n hele Facebookmanoeuvre niet bijster veel verslavingssymptomen aan het daglicht gebracht had. De pagina ligt nu al zo’n half jaar in de vergeethoek. Heel soms heb ik nog wel eens de neiging om een gek plaatje door te seinen. Iets dat alle Stoptobers dadelijk hebben met ‘dat ene sigaretje, wat geeft dat nou?’ Het verschil is dat ‘Gud murningk’ verder geen nadelig effect heeft. Ik ga dus gewoon weer ‘Gud Murningk’ zeggen. Te beginnen in oktober. Want je weet: als oktober voor anderen hét moment is om met iets te stoppen, begin ik juist. Een gekke gewoonte. Een verslaving.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
