Sociale media zijn niet meer uit het straatbeeld, uit de huizen, uit de hoofden van miljarden weg te denken. ‘We’ kunnen niet meer zonder. Onzin natuurlijk. Dat kunnen we best. Er zijn er die er niet aan beginnen. Er zijn er die het haten. Maar, het is een allesbeheersend medium geworden. Het kan maken en breken. Waar vroeger pesten mensenlevens volslagen kon vergallen, worden nu mensen via het telefoonschermpje in veelvoud vaak beledigd, bedreigd, afgebrand, beschimpt, gedemoniseerd. Vaak anoniem, in steeds groter mate ook schaamteloos met naam en toenaam. Dat is vaak de taal van nu. Die drijft nu een veelvoud van de vroegere live gepesten digitaal tot wanhoopsdaden. Een fenomeen dat niet alleen getolereerd lijkt te worden, maar ook geaccepteerd, wat zeg ik, overgenomen en eigen gemaakt als normaal. Risicoschade van een groot goed: moderne communicatie. En dat is maar een klein deel. Ik heb laatst al verteld dat door die apparaten het gewone praten met elkaar sterk gereduceerd, zo niet verdwenen, is. Ik vertelde dat ik juichte toen op scholen die dingen verboden werden en de jeugd dat zelf als positief ervoer. Volwassenen doen er langer over om dat te ontdekken. Ik heb stelletjes gezien die gezellig met elkaar uit eten gingen en letterlijk de héle maaltijd ieder op hun schermpje zaten te friemelen en te staren. Kennelijk vonden ze dat ding interessanter dan degene die tegenover hen zat. Tenzij hij natuurlijk naar haar zat te appen: “Schat, hoe vond jij de biefstuk?” Zij: “door achter de aardappelen te kijken”. Werkelijk; kijk eens om je heen, in de bus, in de wachtkamer, op het terras, wandelend door het park; overal staren ze op zo’n langwerpig ding en verliezen verder alle contact met de wereld. Vroeger had menigeen een plank voor de kop, tegenwoordig bijna iedereen een mobieltje. Degenen die de programma’s op zo’n mobieltje bedenken zijn multimiljardair. Omdat ze je ermee dingen kunnen laten denken, laten geloven, dingen kunnen verkopen. Bij elke stap die je op de digitale snelweg wil zetten, komen ze je daarbij lastig vallen met ‘cookies’. Opdringerige dwangberichtjes die je bijna verplichten om hen toestemming te geven je met nog veel méér lastig te vallen. En als zij het niet doen, zijn er SPAM-verspreiders. Lastige, irritante, internetpitbulls. Je zet ze in je Spam-map, ze blijven terugkomen, je meldt ze als ‘ongewenste mail’, ze blijven je stalken. Een van de ergsten, is iemand die zogenaamd van Mc Afee uit meldt ‘dat je abonnement op zijn antispamprogramma verlopen is en je niet meer beschermd bent’. Nota bene: zelf de ergste Spamcrimineel, die ik ken. Nee, tweetjes en appjes maken de wereld niet echt gelukkig. Ook niet als je vicepremier van Nederland bent en door je eigen premier heen twittert. Die boodschap is wél duidelijk. Een duidelijk signaal dat die regel ‘geen mobieltjes in school’ ook voor de Tweede Kamer moet gaan gelden. Misschien werkt, wat bij die pubers werkt, bij hen ook wel. En bespaart een heleboel extra bagger. Langs de digitale snelweg moet veel snel weg.
Meer berichten van Column
Ooit kwam ik ‘m tegen in ’t Taalcafé Gulpen. Ik was daar toevallig verzeild geraakt omdat ik voor de organisatie van ‘De Gulpener Duim’ onderzoek moest doen naar nut en inhoud ...
Maandag 6 januari 2025. Drie Koningen. Of Drie Wijzen. Ook goed. Volgens de bijbelse verhalen zelfs correcter. De spellingchecker zet nu onmiddellijk een rood kronkellijntje on...
Meer berichten
Ooit kwam ik ‘m tegen in ’t Taalcafé Gulpen. Ik was daar toevallig verzeild geraakt omdat ik voor de organisatie van ‘De Gulpener Duim’ onderzoek moest doen naar nut en inhoud ...
Ich kin dich misse Miene mist Loat mich mer Wiejer kieke Rech vuur oet Zonger te vreze Miene eige weag moage keze
Afgelopen najaar vierde het Gemengd Zangkoor Partij-Wittem zijn 55-jarig jubileum. Bijzonder is, dat er enkele leden al langer dan die 55 jaar in het koor zingen: zij zongen me...
