Op de avond van de eerste advent stak ik het eerste kaarsje aan van mijn kleine houten adventskrans. Ik genoot nog na van het bezoek van mijn jongste dochter en haar vriend die ik maanden niet gezien had. Laat in de middag van die zonnige laatste novemberzondag waren we nog begonnen aan een lange wandeling door mijn geliefde Klingendal het beekdal van de Gulp in. Wandelend en spelend met de hond, onderweg naar het plateau van Crapoel hoorden we in de verte een bekend geluid dichterbij komen. We bleven staan en hoog boven ons zagen we de kraanvogels op hun vlucht naar het warme zuiden. Ze vlogen voorbij een bijzondere wolk, een groet van de wolkenvrouw of was het een groet aan ons...drie mensen en een hond genietend van dit bijzondere moment, van elkaar... even dicht bij elkaar in de stilte van de natuur en het prachtige licht van de ondergaande zon. Het was al donker toen we terug naar huis liepen over de Oude Luikerweg, vergezeld door de volle maan die door de bomen scheen net zoals in dat oude Sinterklaaslied, een lichtfeest dat past in deze adventstijd. Het Sinterklaasfeest zo anders dit jaar vraagt veel creativiteit van ons door het 'afstand houden'. Het is zoeken naar een andere manier van samen zijn, van aandacht geven aan elkaar. Kijken met andere ogen naar het noodgedwongen intiemere samenzijn thuis of digitaal op afstand. Net nú in deze onzekere tijden kan het misschien een verrassend licht in het hart van kleine en grote mensen brengen, een onverwacht surprise voor het aanstaande Sinterklaasweekend...
Voor mij was de wandeling in het schitterende avondlicht met mijn geliefden en mijn trouwe hond een warm, intiem samenzijn in ons mooie Heuvelland, mijn onverwachte surprise! Pas 's avonds na hun vertrek besefte ik dat het eerste adventszondag was, ik pakte een van de dozen waarin ik mijn kerstherinneringen bewaar, nam mijn kleine houten adventskrans eruit en stak de eerste adventskaars aan. In die doos ligt ook in een mooi doekje gewikkeld de 'Herder oet de Krisstjal van mien pap en mam' . Hij is me zeer dierbaar, zo'n zestig jaar oud en net zoals de kerstfiguren van de ouders van Ceciel van het RuilWinkeltje Epen bijzonder omdat er zoveel mooie herinneringen aan verbonden zijn. In deze herder zie ik mijn ouders, hun altijd bezige handen, thuis met hun levendig gezin, in de tuin, op hun werk. Aan de hand namen ze ons mee de bossen, het veld in, de liefde voor de natuur heb ik van mijn ouders meegekregen. Die twee paar handen hebben ook heel wat creatieve werkstukken voorgebracht, om nog even in Sinterklaassfeer te blijven, ze maakten veel cadeaus zelf. Pap maakte van hout een poppenhuis, winkeltje, een garage voor hun zoon, mam maakte kleertjes voor de poppen van hun zes dochters, richtte het poppenhuis, winkeltje in en nog zoveel meer. En dat gebeurde vrijwel allemaal in de avonduren of een zeldzaam uurtje overdag. Jarenlang zelfs toen de meeste kinderen al het huis uit waren gevlogen werden we op pakjesavond in ons oudershuis verrast met surprises en cadeautjes gemaakt door hun creatieve handen. Deze herder hebben ze samen gemaakt net zoals de andere kerstfiguren oet de Krisstjal. Pap heeft het draadwerk, het gipsen hoofd, de handen en voeten gemaakt, mam heeft de herder aangekleed. Ik zie net als Ceciel de herder nog thuis onder de boom staan geknield voor het Kribke met zijn schaapjes. Ik heb hem naast mijn kleine adventskrans en boeken met kerstverhalen neergezet op eerste steen die ik in het Klingendal heb opgeraapt toen ik maart 2017 in het Heuvelland kwam wonen. De herder en ik gaan samen op zoek naar de vele lichtjes die wie zeker zullen tegenkomen in deze adventstijd en langzaam maar zeker vinder de kerstherinneringen hun plekje in mijn huis.
