Vorige week startte ik mijn verhaaltje onder de titel ‘Raar’ en gaf aan dat ik Lange Frans Volgers en Famke Louise-bewonderaars niet helemaal kon volgen. Sterker; ik bekende dat ’t fenomeen me verontrustte. Meer mensen reageerden boos omdat ze mijn scepsis wél een beetje konden volgen als ik ’t over Lange Frans en Famke had, maar dat ik toch werkelijk veel te ver ging als ik in één adem Baudet daar achteraan noemde. HUN Baudet. Misschien dat ze na afgelopen week enig idee hebben gekregen hoe Thierry in mijn rijtje terecht gekomen was. Me dunkt dat Thierry nu flink z’n best gedaan heeft om onder ’t kopje ‘raar’ vereeuwigd te worden. Tenzij je zó idolaat van ‘m bent, dat ie desnoods voor de camera stront kan gaan staan kauwen en jij blijft volhouden dat de man smaak heeft, want hij bewijst daarmee dat ie puur natuur is. Als ik dan wat bedenkelijk m’n wenkbrauw ophaal, houdt díé categorie volgelingen ook nog ijzerenheinig vast aan hun geloof en wil me hoogst geïrriteerd blijven overtuigen met de stelling dat IK de afwijking heb, want IK ontken dat stront puur natuur is. Drijf ik er een beetje de spot mee? Ja. Of eigenlijk NEE, ik drijf juist heel ERG de spot ermee. Omdat dat een beetje mijn overlevingsstand is. Ik moet d’r af en toe een absurde draai aan geven om niet in de stress te schieten en de toekomst gitzwart in te kleuren. Zo Black als een Friday, die niet twee weken, maar dit keer de rest van de toekomst duurt. Het IS niet om te lachen, dat besef ik maar al te goed, maar een beetje humor geeft ’t de schijn van ’t is erg, maar we komen er wel uit’. Dat moet ik wel. Want ik zie en hoor vaak mensen uit mijn directe omgeving, die ik voor heel weldenkend en normaal hield, opeens roepen dat zij ’t licht gezien hebben. Voor hen is Lange Frans de hedendaagse openbaring, de verschijning van de Heilige Geest, de verklaring van het ongerijmde. Hun zijn de schellen van de ogen gevallen, zij weten nu hoe de wereld misleid wordt en zij beloven zichzelf en Lange Frans plechtig dat zij niet zullen rusten vóór de rest van de wereld eindelijk echt wakker wordt. Ik heb in mijn leven heel veel dogma’s en doctrines over me heen gekregen en tijdenlang deemoedig het hoofd gebogen als ik als zondig in een hoek gezet werd als ik mijn vinger durfde opsteken en zeggen dat ik ’t raar vond. Want dan geloofde ik niet. En dat was zonde. En nu zie en hoor ik mensen om mij heen nieuwe doctrines en nieuwe bizarre verhalen met luide stem verkondigen. Het Evangelie volgens de Heilige Lange Frans. Collega’s, vrienden, familie. En mét hen houd ik mijn hart vast voor de toekomst. Niet vanwege dat evangelie. Maar omdat ik vrees dat het tussen hen en mij nóóit meer goed komt. En da’s een angstaanjagender wereldbeeld dan dat van Lange Frans.
Françoise
