Over Pasen bestaan veel opvattingen. Die overigens sterk aan slijtage onderhevig zijn. Het is uiteraard een christelijk feest, maar ik vrees dat de meesten zich dat tegenwoordig nog maar nauwelijks realiseren. Voor hen is Pasen een weekend vrij, een lentefeest en/of het ideale weekend om traditioneel in de file naar en van de Woonboulevard te staan. Een uitje, lekker decadent uit gaan eten, tripje naar de Keukenhof of een stedentrip naar een overvolle stad, waar je geen stadsplattegrond nodig hebt, want je wordt in een niet aflatende stroom de stad in, erdoor en er weer uit geduwd. Het nieuwe Pasen. Van het oude, christelijke begrip is niet veel over. Daarover bestaan trouwens al eeuwen rigoureuze verschillen van opvatting. In orthodoxe kerken is Pasen HET hoogfeest in het jaar. Veel grootser gevierd dan Kerstmis. Wat er nog aan christelijke basis onder Pasen lag, is bij ons hier in razend tempo afgebouwd tot ongeveer 0. De goeie week, witte donderdag en goeie vrijdag. Lijden, dood en wederopstanding. Sommige kinderen weten met wat geluk nog te vertellen dat met die dagen onzelieveheertje onder een steen uit kwam gekropen. ’t Helpt de laatste jaren een beetje dat de Passion nog flarden van ’t verhaal terughaalt. Maar we onthouden alleen dat Jezus en Judas goed zingen en dat Angela Schijf Maria is. De hof van olijven of de voetwassing, zelfs al bouw je ze in in de Passion: waarom zou je een feest gaan houden als ze elkaar de voeten wassen? Vroeger had je op goeie vrijdag ’s middags vrij van school. Om drie uur ’s middags viel alle verkeer stil, een voorbijfietsende bouwvakker stapte om 3 uur van z’n fiets, zette z’n pet af en boog het hoofd. Kijk: als iedereen nog zó betrokken was bij de lijn van het Bijbelverhaal, kwamen er nog wel meer kinderen achter de betekenis van het feest van de wederopstanding. Te vrezen valt echter dat de meeste papa’s en mamma’s ze die betekenis inmiddels al lang niet meer kunnen vertellen. Omdat ze ’t zélf niet meer weten. ’t Eieren rapen en de paashaas, dat lukt nog wel, zo goed als de nieuwe garderobe, de feestelijk gedekte tafel en de kronkeltak met eitjes aan lintjes als feestversiering. Ikea heeft al decennialang een groeiende klandizie met Pasen, meneer pastoor een slinkende. Vroeger was Pasen het sluitstuk van een serie gebeurtenissen die elk jaar begon met Palmpasen, waarin herdacht werd dat onzelieveheertje op een ezel Jeruzalem introk en de mensen met palmtakken wuifden. Wij snoeiden dan de Buxus, noemden dat palmtak, van ’n deel maakten we Palmebessems, de rest lieten we zegenen en staken dat ’t hele jaar achter het kruis en verbrandden ’t dan. De as leverde dan weer de as om mensen een askruisje te kunnen geven als ze gingen vasten. Ha ha. Vasten Vastenavond ja. Dát wel. Maar de rest? Ach wat. We zijn met Pasen even vrij. Met varkenshaasje als paashaasje. En varkenshaasje hebben we ’t hele jaar al, dus wat valt er dan nog te vieren…..
