Toen ik op 25 november naar de onthulling van het kunstwerk van Maartje Ansems ging had ik eigenlijk geen verwachtingen anders dan de hoop op iets positiefs. Want laten we eerlijk zijn, over geweld tegen vrouwen en meisjes én mensen die gewoon een beetje anders zijn, is helaas niet zoveel glorieus te melden. Het is allemaal even afschuwelijk.
Dus eenmaal aangekomen in het Klooster Wittem en de onthulling beleefd, was ik oprecht getroffen door de betrokkenheid en positieve sfeer die de bezoekers uitstraalden. Het was bijzonder. Hoe komt zoiets tot stand bij zo’n moeilijk en vooral ook pijnlijk onderwerp?
Het begon denk ik bij de krachtige toespraak van onze burgermoeder, Nicole Ramaekers. Er bestaat geen twijfel over haar inzet, zij staat pal voor alle meisjes en vrouwen in en buiten haar gemeente denk ik.
Het kunstwerk dat hier zijn onthulling vond, is prachtig. Mijn eerste gedachten waren Ongeloof, Hoop en Liefde. Heel veel Liefde.
Met overtuiging, inspiratie en liefde gemaakt. Dat zie je en dat voel je. Het werkt dus.
Na het formele deel mocht iedereen die dit wilde, nog zijn of haar positieve draadje bijdragen. Een mooi en best emotioneel ritueel. Er werden vele draadjes geborduurd.
Zo komt er dus verzet tegen iets, dat in de grond van elk hart (hoop ik!) zó verwerpelijk is, namelijk de gedachte dat meisjes en vrouwen een soort bezit of minderwaardige wezens zijn. En ontstaat iets moois. En krachtigs. Iets onverzettelijks ook.
Ik hoop dat er komende twee zondagen (30 nov en 7 dec) nog vele draadjes worden toegevoegd aan dit werk. De kunstenaar, Maartje Ansems, is daarbij aanwezig om te helpen.
Wil je meer informatie over de tentoonstelling in Klooster Wittem of over Orange the World klik dan hier.
