Ik was geen kei in geschiedenis. Ik had al moeite genoeg met de actualiteit. Daar hoefde voor mij niet ook nog de uitgebreide kennis van het verleden bij. Waarom moest ik leren hoeveel Romeinse Keizers er geweest waren en wat die wanneer hadden veroverd? Maar ja: het was de enige manier om een goed punt te krijgen. Dus je leerde het. Je leerde dat Nero de 5e Romeinse keizer was. Wat daar verder het belang ook van was. Waarom moest ik dat weten? Er is me later bij geen enkel sollicitatiegesprek iets over Nero gevraagd. Niemand wilde weten hoe hij zijn concurrenten en vrienden één voor één afslachtte, hoe ie zelfs zijn moeder om zeep bracht, toen hij haar niet meer nodig had. Zo éentje was dat. Toen ie net keizer was, liet hij zich bijstaan door een paar sluwe koppen: Seneca en Burrus. Twee lui, die wisten hoe de haasjes hupten in de politiek en de menselijke verhoudingen. Hij werd dankzij hen een ‘superkeizer’ men dichtte hem zelfs een godenstatus toe. Maar de lol van ’t regeren was er voor ‘m zelf snel van af, hij vermaakte zich met kunst en cultuur, maar ook met drank, seks en perversiteiten. Moest ik dat weten? Wat boeide mij dat? Hij vermoordde nog wat lui, waaronder Seneca en Burrus en zijn vrouw. En toen opeens stond Rome in brand. De Eeuwige Stad in vlammen. Er werd gefluisterd dat Nero zelf de boel in de fik had laten steken. De één zei om vanaf zijn balkon een levensecht gedicht te schrijven over die immense vuurzee. Anderen zeiden dat ie ’t deed om plek te krijgen om een enorm paleis te bouwen. De oen. Hij hield de protesterende Romeinen kalm met wrede spelshows. Hij gooide Joden en de eerste Christenen voor de leeuwen of doopte ze in pek en stak die als fakkels aan ter verlichting van zijn feestmaaltijden. Dat vonden de mensen leuk, veronderstelde hij. Er kwam ook een standbeeld van Nero van 35 meter hoog. Dat hield maar even stand: men dwong hem tot zelfmoord, een nogal vreemd gebruik in die tijd. Nutteloze kennis. Ik heb er later nooit meer iets aan gehad. Tot ik afgelopen donderdag naar televisie keek. Een opname in The Oval Office. Er zat een oranje keizer met een rode stropdas, die zijn eigen rijk in de fik stak en tot vermaak van het publiek een heel volk aan de leeuwen voederde dat als enige fout had, dat het nog geloofde in de waarheid. Iets wat hij simpelweg had afgeschaft. Ik herkende opeens in die levensgevaarlijke hufterige, gewetenloze liegende machtswellusteling met rooie stropdas die klootzak uit mijn geschiedenisboek. En dacht: Hadden we dus toch maar beter opgelet in de geschiedenisles. Dan hadden we misschien de wereldbrand kunnen voorkomen die in ’t journaal van donderdag werd aangestoken door de man die er een loflied op zichzelf bij schreef en waarschijnlijk een standbeeld van 35 meter wil in Kiev. Met een stropdas van 12 meter. Net als op Gaza Beach.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
