Moederdag. Die tweede zondag in mei, wereldwijd HET culminatiepunt, waarop de vrouw, die ons gebaard heeft in ’t zonnetje gezet wordt, is vreemd genoeg voor mij juist het moment dat bij mij allerlei gedachten over het tegendeel komen boven drijven. Een ‘Dag van’ vind ik sowieso al vaak verdacht. Zeker als de commercie zich erop gestort heeft. En dat is, in geval van Moederdag, in alle hevigheid aan de orde. Zeker al een dikke maand tevoren worden we elke dag ondergedompeld is exclusieve parfums. Lancome en Chanel laten ons weten dat zij de cadeauverpakking hebben van de liefde voor mamma. En dat mag wat kosten. Lancome houdt niet van mamma, Lancome houdt van het kassa opmaken na de tweede zondag in mei. De dag in het jaar dat je het beste géén bloemetje voor ma kunt kopen, want dan zijn ze het duurste. De laatste tijd hoor en lees je de griezeligste verhalen rond een bosje bloemen. Die zouden zó onder de giftige pesticiden zitten dat het geen gift is maar een gif. Je geeft mam geen blommetje, maar een bommetje. Ik verkondig rond moederdag vaker dat de waardering voor haar door de rest van het jaar heen, zomaar, me veel méér zegt dan een voorgedrukt kringetje rond een zondag in mei op de kalender. Ik heb veel momenten dat ik haar bel tussendoor. Ook nu ze al tientallen jaren dood is. Even wat doorgeven, even laten weten dat ik aan d’r denk, van d’r hou. Gewoon tussendoor. Natuurlijk ben ik van kinds af aan ook vóórgeprogrammeerd op moederdag, heb versjes voorgelezen met knikkende knietjes van de spanning, heb onderzettertjes gevlochten en een slagroomklopper uitgezocht met zo’n mechaniekje eraan, waarmee je, als je er aan draaide de kloppers razendsnel kon laten ronddraaien. Dat soort momenten worden nu ook in de reclames naar voren geroepen, als ze je spullen voor moeder willen laten kopen: vertederende scenes, waarop kinderen het ontbijt voor mam in elkaar knaaien, waarbij van alles fout gaat. Beetje ontroering om je in de juiste stemming te krijgen om royaal de portemonnee te trekken. Waarmee we met fluwelen handschoenen glad strijken dat we haar de rest van ’t jaar die verheven rol exclusief in de maag splitsen. Een soort Wiedergutmachung. Ik stam uit een tijd dat de verheven rol van de vrouw en moeder door onze moeder de heilige kerk nog veel méér gedirigeerd en geregisseerd werd, dan het ook anno 2025 nog schaamteloos gebeurt. Mijn moeder was, vóór ze trouwde, een succesvol operazangeres. Ze soleerde bij grote concerten in sjieke zalen en voor Den Roomsch Katholieken Radio-Omroep. En toen ze trouwde was dat einde verhaal. Haar wachtte een andere, veel verhevener taak, haar levensopdracht was moeder worden en liefst lang en vaak. En die opdracht blijft bedacht door instituten als dat in Rome, waarbinnen mannetjes, alléén mannetjes, om de zoveel tijd een nieuw mannetje op het balkon zetten, waarbij de hele wereld wild enthousiast roept ‘Habemus Papam’ we hebben een Pappa. En dan mam naar de keuken sturen.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
