Vroeger luisterde ik wat meewarig naar de oudere mensen, die altijd en eeuwig maar bleven zeuren over ‘Dat moesten ze je in MIJN tijd niet flikken’, ‘als je je in ONZE tijd zo gedroeg, dan leerden ze je wat anders’. Wat dat ‘anders’ was, legden ze niet letterlijk uit, maar ze lieten er in de toonzetting geen twijfel over bestaan dat het niet prettig was. Hoe dan ook; ik heb me toen heilig voorgenomen om nooit te gaan zeuren ‘dat ‘t in onze tijd allemaal beter was’. Kwestie van gewoon bijhouden wat er om je heen gebeurt en méé bewegen met ontwikkelingen. Dacht ik. De realiteit is anders. In toenemende mate ontdek ik dingen die ik niet snap, dingen die ik absurd vind, dingen die ik niet wíl snappen. Ze gebeuren soms sluipend, soms zijn ze er ineens. Ik heb hier al eens tirades gehouden over het feit dat ik een winkel, die me een dure telefoon had verkocht, niet telefonisch kon bereiken voor vragen omdat er van die winkel simpelweg geen telefoonnummer te vinden was. De opwinding over dat voorval heeft inmiddels al lang plaats gemaakt voor verbijstering. Afgrijzen omdat die telefoonwinkel geen uitzondering was, maar, integendeel, helemaal mééging in de trend van tegenwoordig: zorg dat je niet lastig gevallen wordt door klanten die vragen stellen. Als je die te woord moet staan, kost dat salaris voor mensen aan je servicebalie of communicatiecentrum. Sterker; ze vertellen je met een bloedserieus gezicht schaamteloos dat je hen met je vragerij ‘afhoudt van de klanten’. Een klant is niet iemand waarvan je geld gekregen hebt, klant is nog slechts diegene waar je nog geld van wil en kan krijgen. Zoek maar eens telefoonnummers op sites van bedrijven. Dat bedrijfsonderdeel is één langgerekt ontmoedigingsbeleid. Ze zorgen dat het zó moeilijk wordt om hen te bereiken dat je vanzelf de moed opgeeft. Als ze al een telefoonnummer weergeven krijg je doorgaans zo’n meerkeuzemenu ‘om u beter van dienst te kunnen zijn’. Bel je voor dit; toets een 1, voor dat een 2 en dat zo door tot 9. Uiteindelijk komt dan die stem ‘al onze medewerkers zijn in gesprek, een ogenblikje geduld alstublieft’. Dat zinnetje houden ze rustig drie kwartier vol, afgewisseld door een eindeloos zeikmelodietje, vaak gevolgd door alsnog Tuut-Tuut-Tuut. De klant heeft de moed dan al lang opgegeven, of wordt bezig gehouden met een andere robotstem ‘wist u dat u op de site de meeste van uw vragen al beantwoord krijgt?’ Dat mondt dan weer uit in een ‘chat’ met een robot, die je net zo lang treitert met dooddoeners tot je ophangt. Het lijkt wel of ze geen geld meer willen krijgen. Wat ze overigens in toenemende mate ook in de winkel of horeca inderdáád niet meer willen. ‘Nee, hier kunt u alleen pinnen’. Doe een Tikkie, hou je telefoon naast het kastje, leg je betaalkaart op ’t schermpje. Maar kom ons niet aan met geld. WIJ NEMEN GEEN GELD AAN. De idioten. Dát was in onze tijd toch beter geregeld….
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
