De Tweede Kamer vergadert tegenwoordig in een tijdelijke ruimte. Het Binnenhof wordt gerenoveerd. Daar moet je niet te licht over denken. Die renovatie kost bijvoorbeeld 718 miljoen euro. Dat lijkt overdreven want dat is voor maar 465 miljoen begroot, een stuk minder. Al zou je over dat woordje ‘maar’ alsnog even kunnen stoeien, maar vóór de start van het project vielen de echte kosten al 50 % hoger uit dan begroot. Als de boekhouder van het bedrijf van, ik noem maar een naam, Peter van Puffelen een vergelijkbaar foutje maakt, dan zit die boekhouder thuis en/of is de BV van Puffelen failliet. Zo niet bij de Tweede Kamer. Die bestellen de bullen gewoon voor 50% meer, duwen de bonnetjes in een blauwe envelop en sturen die blauwe envelop naar jullie thuis. En dan hebben we het alleen over de verhuizing van die mooie blauwe stoeltjes en die lessenaren waarop de microfoonstandaards direct vastgeschroefd zijn, zodat je boxen in de huiskamer elke keer kraken als een opgewonden kamerlid op zo’n lessenaar slaat omdat ie denkt dat ie dan méér gelijk heeft. Onze volksvertegenwoordiging kan natuurlijk ook niet zonder een passende aankleding. In de ouwe zaal hingen enorme schilderingen aan de muur: allerlei tinten rood. Ik heb een hele tijd gedacht dat dat vaste vloerbedekking was die ze nu eens verticaal tegen de muur gehangen hadden. Ik zag het als symbool voor wat er in die zaal allemaal onder het tapijt geveegd wordt. Mispoes, dat was kunst, dat was zorgvuldig geschilderd. Door ene Rudi van de Wint voor een bedrag met vijf nullen want van de Wint leeft niet van de wind. Je zou dus verwachten dat die schilderingen mee zouden verhuizen; die waren duur genoeg geweest. En erg toepasselijk: Rudi had ze ‘De oneindige ruimte’ genoemd. Waarmee de debatten aldaar dus eigenlijk gepraat in de oneindige ruimte werden. Helaas. Een ambtenaar bedacht dat een nieuwe, zij het tijdelijke, zaal een nieuw kunstwerk verdiende. Dit keer werd kunstenaar Jos de Putter gevraagd. Jos koos een heel andere invalshoek dan de verticale vloerbedekking. Hij knaaide de hele wand vol met klodders modder. De naam van het nieuwe kunstwerk werd ‘Aarde’. Stel je dat niet te simpel voor: daar plakt symbolisch Nederland tegen de muur. Jos de Putter is daarvoor van Zeeland naar Oost-Groningen getrokken om de brokken klei eigenhandig uit de grond te trekken. Ook verzamelde hij grote stenen. De wand is volgens De Putter een uitnodiging om naar de aarde te kijken. De prijs van het naar de aarde kijken is 200.000 euro. Waarmee voor een aardig bedrag het met modder smijten in de ruimte waar ons land bestuurd wordt tot kunst verheven is. Wie de laatste jaren wel eens naar opnames geluisterd heeft van debatten in de Tweede Kamer, weet dat het hoogst actuele kunst is. Het modder smijten valt méér op dan bij het onder het tapijt vegen van voorheen. Vraag vooral niet wat beter is. Over kunst valt niet te twisten. Het is wat de gek d’r voor geeft.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
