Van de week schreef ik op mijn Facebook-pagina ‘Als mensen niet méér wilden dan ze nodig hadden, zou de wereld er stukken beter aan toe zijn. En de mensen ook’. Dat lijkt wat kretologie, maar, veel van de dingen die ik hier opschrijf bedoelen méér. Iemand, die mijn Facebookbrouwsels vaak leest, zette bij bovenstaande hartenkreet dit keer een kanttekening. ‘Heel veel werklozen zouden er zijn’. Dat lijkt een logische conclusie, maar hoeft daarom nog niet ook zo logisch te zijn. Ik denk zelfs van NIET. Ik denk dan onwillekeurig aan de start van het Rapport van de Club van Rome in april 1968. Dat schrijf ik er extra bij omdat zich dan meteen weer een aantal mensen in de startblokken zet om te roepen ‘DIE? Een paar van de voorspellingen van die club zijn niet uitgekomen, omdat voor een paar van hun problemen intussen oplossingen gevonden zijn!’. En dan, helemaal in de lijn van het tegenwoordige reageren: ‘Van dat Rapport klopt dus niks!’ Dat schijnt tegenwoordig te moeten bij reageren. Iets moet zwart zijn of wit. Roetveegvarianten zijn waardeloos. Punt. Het griezelige in dit voorbeeldje is, dat een heleboel van dat Rapport van de Club van Rome wél blijkt te kloppen en steeds meer van ‘de oplossingen’ niet verhinderen dat de wereld, zoals voorspeld naar de ratsmodee gaat. Omdat er, zoals zij in de titel van het Rapport zeiden, op allerlei gebied Grenzen Aan De Groei zijn, maar wij het ijzerenheinig verhippen om tevreden te worden met minder. Maar goed, vergéét dat Rapport maar even; ’t gaat me nu even om ’t verhaal waarmee dat alarmerende boek startte: ‘Een speldenfabriek fabriceert voldoende spelden om in de hele wereldbehoefte aan spelden te voorzien. Dan vindt iemand in het bedrijf een machine uit, waardoor je in de helft van de tijd dezelfde hoeveelheid kunt maken. In plaats van dan nog maar de helft van de tijd te gaan werken en de andere helft lekker van de zon en de tuin te gaan genieten, schoppen we de helft van het personeel de straat op (de club die die fabriek gemaakt heeft tot wat ie is en ook die uitvinding heeft geleverd).’ Die anekdote speelt mij vaak door het hoofd; een voorbeeld van hoe raar wij mensen in elkaar zitten. Wij marcheren braaf en zonder verder nadenken mee in een systeem dat steeds méér wil, zelfs als we weten dat het tot rampspoed leidt: ‘De economie moet dóórdraaien, anders stort alles in’ Dat daardoor mensen, natuur, hele werelddelen, leeggeroofd en verkwist over het randje gekieperd worden, dondert niet. Van de week kwamen de gebruikers van een Tropisch Zwemparadijs massaal in opstand omdat de temperatuur in hun bad van 30 naar 28 graden ging, in verband met de energiecrisis. Vanwege de bezuiniging op gas. Het werd een compromis. 29 Graden. ‘Minder was onmenselijk’. ‘Als mensen niet méér wilden dan ze nodig hadden, zou de wereld er stukken beter aan toe zijn. En de mensen ook’. Misschien tóch een Kerstwens, die beter bij 2022 past ???
