Soms betrap je je er op dat je leven zich afspeelt temidden van allerlei vanzelfsprekendheden; gebeurtenissen, mensen, routines, die er gewoon zijn, waarbij je geen vragen stelt over het waarom en hoezo. Die dingen gebeuren nu eenmaal zo en die mensen die zijn er gewoon. Punt. Geen exceptionele gebeurtenissen, of mensen met een duidelijk onmisbare positie. Ik bedoel juist de categorie waarbij je nooit het idee hebt dat je het over iets bijzonders hebt. Je ondergaat dingen, je beleeft dingen met mensen die de moeite van het vermelden zelden of nooit waard zijn. Denk je. Totdat ze er niet meer zijn. Ik heb vaker verteld dat ik denk dat ik maar hoogst zelden kijk hoe laat het is. Als je je horloge een tijdje niet om hebt, valt pas op hoe vaak je op je lege pols kijkt en je realiseert je hoe vaak je de tijd in de gaten houdt. Je bent veel méér met iets of iemand bezig, dan je denkt of toegeeft (al naar gelang dat bezig zijn positief of negatief is). Op het moment dat dat iets of die iemand wegvalt, komt dat besef pas, van ‘hé, ik mis iets’. Vandaag was ik bij de afscheidsdienst van een vrouw die ik kende omdat ze het grootste deel van haar leven in een heerlijke zelfgecreëerde cultuurtempel woonde in een buurdorpje, waar ze de spil was van een gezinnetje, thuishaven van drie kinderen die ze leerde wat geluk zoeken was, de waarde van creatieve vullingen van ‘t leven. Dat was niet in ’t minst ook door de kunstzinnige rol waarmee hun vader hun sprookjesachtige cultuurtempel warmte, inhoud en ziel gaf. Ik liep er geen deuren plat, maar als ik er was, was er het welkom, rook je de zelfgebakken cake, proefde van nieuwe recepten, hoorde de rijpende wijn pruttelen in het waterslot en genoot van allerlei moois dat er rijkelijk stond uitgestald en je luisterde naar hun muziek. En zij zat, genietend en zorgend, er tussenin. En de kinderen vlogen uit naar eigen creatieve bestemmingen. Opeens kwam het bericht dat er een einde kwam aan die cultuuroase, dat ieder zijn weg ging. Er bleven alleen de fijne herinneringen als je er langs reed. Zij was verder weg getrokken. Af en toe zag je nog berichten van haar langskomen langs de digitale snelweg. Opeens hoorde je dat het slechter en slechter met haar ging. Ik probeerde iets leuks te arrangeren. ’t Verwaterde, kwam er niet meer van. Tot het bericht dat de pijn haar te veel was geworden en zij er niet meer was. Maar toen ze in een uitpuilende crematoriumaula in een mand naar binnen werd gedragen door haar kinderen en kleinkinderen, die om haar heen speelden terwijl het afscheid gevierd werd zoals zij het wilde, wist ik dat wat ik een tijd niet had meegekregen gewoon nog helemaal dáár was. Doorgegeven in de mensen om haar heen. Een aula vol mensen rond een mand vol ‘zomaar’ geschonken levenskunst. Echte kunst. En dus veel om vreselijk te missen.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
