Ik heb een jubelende voorkeur voor Lente. Geërfd van mijn moeder en die kon goed jubelen. Heel hoog. Hoe hoger, hoe meer haar kinnetje trilde. Mijn moeder was absoluut fan van het voorjaar. En terecht. Bloemen en bloesem, duizenden schakeringen groen, waartussen fel oplichtende tinten geel, wit, roze, rood, oranje, blauw, paars, bij elke bocht in de weg, nieuwe accenten zetten. Lente, Lente, ik houd van de Lente. Meer regenboogkleuren als er in de vlag van de LHBTQ en de rest van het alfabet zitten. Bolgewassen, die overal in perkjes of gazon de kop opsteken en openbarsten, net als hun knoppenbroertjes en -zussen aan de bomen en struiken. Krullende blaadjes, die nog aarzelend gevouwen de takken inkleuren in eerst lichtgroene tinten, die snel donkerder en donkerder groen de bomen hun feesttooi geven. Over dat alles heen het getwitter, getjielp, gepiep, gekoer van een oneindig vogelkoor dat, vooral ’s morgens, komt concerteren als jij nog in bed ligt te soezelen bij het open slaapkamerraam. Lente, Lente, ik houd van de Lente. Ze zijn weer in hele zwermen terug jouw wereld in gevlogen, terug vanuit hun winterverblijven in heel andere delen van de wereld. Ze zijn allemaal doende een nieuwe geliefde te versieren, of hun oude lief hernieuwd het hof te maken. Er wordt materiaal bij elkaar gesjouwd en gevlogen om een nest te construeren of het oude nest nieuw in te richten. Ik houd van die tijd, dat mensen luchtiger gekleed de straat op gaan, terrasjes bevolken. Lente, Lente, ik houd van de Lente. Je ziet hoe de zon de mondhoeken optilt van de mensen die je tegenkomt, hoe de starre winterblik wordt ingeruild voor een glimlach. Hoe er weer méér goedendag wordt gezegd in het voorbijgaan, hoe mensen hun huizen uitkomen. Ze gaan onderweg, wandelen, fietsen, ondernemen dingen. Ze zingen meer, organiseren meer. Lente, Lente, ik houd van de Lente. En net als die vogels met hun nesten, zie je hoe Henk met ladder en pot verf tegen de gevel opkruipt om er een frisse tint aan te geven. Ingrid loopt met emmertje sop en schrobber in de rondte. Het dekbed ligt eindelijk weer fris te luchten op de vensterbank. Eindelijk komen ze weer: de bruiloften en partijen, de eerste festivals staan aangekondigd of zijn zelfs al achter de rug. Tegelijk met de eerste vogelconcerten, kondigt Guus Meeuwis zijn nieuwe concert met de zachte G aan. Helaas het laatste, maar dan toch. Het hoort allemaal bij de nieuwe energie, die overal in de lucht hangt. Lente, Lente, ik houd zielsveel van de Lente. Je hebt meer zin in dingen, hebt meer fut, je voelt nieuwe energie door je lijf stromen, er borrelen nieuwe, leuke ideeën op, je plant de volgende vakantie, verkneukelt je bij de voorpret. Je neemt tijd voor elkaar en lollige dingen. En dan kom jij. En je zeikt, omdat ’t al een hele dag geregend heeft. En dat je daar zo’n bloedhekel aan hebt. Dat dat onderhand eens afgelopen moet zijn. En dan denk ik dáár aan.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
