Er wordt op TV en radio momenteel weer regelmatig gewaarschuwd voor de gevaren van Corona. Ik hoor ‘afstand bewaren’, ‘handen wassen’, ‘thuis blijven en testen bij klachten’ en ‘mondkapjes in drukke omgeving’ weer de huiskamer binnenkomen. Die spotjes, waarmee we opnieuw regelmatig gewaarschuwd worden voor (nieuw) coronagevaar, komen bij mij nu al over als een vreemde 'ver van mijn bed show', immers: 'die ellende hebben we gehad'. Ik denk dat ik daarin niet de enige ben; een groot deel van ons zit volgens mij nu zó in de wedstrijd. Maar natuurlijk is de dreiging van een nieuwe golf ellende niet weg en natuurlijk is het goed dat we ons daar, liefst collectief, tegen wapenen. Heel verstandig. Ik hoop alleen dat we de relatieve 'adempauze' in het pandemieverhaal nuttig besteed hebben en gebruikt hebben om er een testcase van te maken om de EU te gebruiken als het instrument waarvoor het, dacht ik, bedoeld was: problemen, waar het totaal mee te maken heeft, als totaal aan te pakken. Me dunkt dat als er IETS is wat zich daarvoor leent, dat bij uitstek een pandemie is. Dat ze die eerste keer overvallen werden door iets waar ze nog geen ervaring mee hadden en dus nog niet op toegerust waren, daar kan ik tot op zekere hoogte nog wel inkomen. Maar mij was wel van meet af aan duidelijk dat het aanpakken van een Pandemie in Europa niet moet gaan zoals bij de eerste golf. Toen onmiddellijk elk land z'n eigen regeltjes en opvattingen afkondigde en bijgevolg het 'grenzenloze' Europa in één klap weer een conglomeraat werd van de ouwe Hertogdommen (met de nadruk op dom), die grenzen optrokken die er een halve eeuw niet meer geweest waren. In oorlogstijd liep onder Bocholtz de tandenrij van Hitler, de Siegfriedlinie, dwars over het grensweggetje tussen Nederland en Duitsland. Die tanden werden de oorlogsdenkers na 1945 op de meeste plaatsen uit de grote mond getrokken, maar, bijvoorbeeld achter Bocholtz, liggen links en rechts van de fietsweg tussen Nederland en Duitsland nog de restanten van de linie in het bos, al dan niet versluierd door de begroeiing. Wij leefden, zongen, dansten, werkten, speelden in de voorbije halve eeuw met onze buurlanden en vergaten die betonnen tandenrij. We speelden met Lego inplaats van met soldaatjes. Een toonbeeld van saamhorigheid. Tot Corona kwam en we die saamhorigheid méér dan ooit hard nodig hadden. Maar er gebeurde iets heel anders. In een mum van tijd sloten ze op dat fietsweggetje onder Bocholtz de gaatjes in het Siegfriedliniegebit, nu met enorme betonnen Legoblokken en je mocht er niet meer langsfietsen. En deed je het wel, dan had je kans dat iemand opeens 'Halt! Ausweis!' riep. Op een toon die je weer moeiteloos terugzette in een tijd waarvan je dacht dat die niet meer bestond. Nu ik die spotjes over nieuwe Coronawaakzaamheid weer hoor en zie, ben ik benieuwd of de bestrijders van die dreigende nieuwe golf ook de betonnen Legoblokken weer gaan terugzetten op het fietsweggetje van Bocholtz naar Orsbach.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
