Vorige keer vertelde ik dat ik mijn sjattepoemel bij 30 graden Celsius met een loeizwaar groot koffer door Berlijn liet hobbelen, omdat ik vond dat dat op vier wieltjes een makkie was. Het hotel lag midden in de binnenstad. ‘Am Gendarmenmarkt’ heette het. Hij vond dat het mooiste plein van Berlijn. En hij kan het weten. Hij kent die stad beter dan Maastricht. Het plein met links de Französischer Dom, rechts de Deutscher Dom en in het midden een Konzerthaus, bomenlanen, terrassen, geroezemoes, gezelligheid. Mijn schat kent het nog vanuit de tijd dat de Muur stond en dit één groot ruïneterrein was, waar de bomen uit de daken groeiden en alles bezaaid was met brokstukken. Na ‘Die Wende’ werd het razendsnel in z’n oude glorie hersteld en wij dronken er regelmatig een wijntje, temidden van het gezellige geroezemoes onder de bomen. Genieten dus. Op de digitale kaartjes van Berlijn stond bij de Gendarmenmarkt ‘tijdelijk gesloten’. Wat ze dáármee bedoelden was ons niet duidelijk. Nou, ze bedoelden dat het tijdelijk gesloten was. Met een enorme schutting eromheen, van waarachter lawaai en stofwolken de stad in dreven. Er was een uitzichtplatformpje ingericht vanwaaraf je over de schutting kon kijken. Mijn sjattepoemel trok wit weg. Niet van de aanblik maar van het stof. Het plein zag er ongeveer zo uit als in de ruïnetijd in de zeventiger jaren. Het hotel had een armzalige entree. Hoe ze aan die sterren kwamen, zag je aan de buitenkant niet af. Gelukkig was mijn schat té kapot van die lange mars met dat koffer om zich daar dik om te maken. Het extra geld dat hij had neergeteld voor een kamer met balkon en vrij uitzicht op de omgeving, was voor een balkon van maar liefst 50 cm diep met uitzicht op de drukste straat. Maar ach; hij was in ZIJN Berlijn. Dus gauw wat vertrouwde plekken scoren: De Dom, in de steigers, het Pergamonmuseum, dicht, met containers en hekken voor de ingang, de Brandenburgertor waar hekken omheen stonden vanwege een festival, de Gedächtniskirche deels in de steigers en omgeven met een hek. Zo’n zelfde hek stond rond het enorme Holocaustmonument en de Reichstag, maar gelukkig was het Sonycenter daar in de buurt, om een terrasje te pikken. Ware het niet dat het Sonycenter afgesloten was met containers en hekken. Berlijn had de Muur. Nu heeft het hekken. Gelukkig was er tóch iets dat open was, waar mijn sjattepoemel stíknieuwsgierig naar was. Het gloednieuwe ‘Humboldt-Forum’, een imposante herbouw van het oude Berliner Schloss. Wij liepen binnen en gingen even naar het toilet. Daar werd mijn lieveling even later uitgehaald door een SicherheitsFraulein. Hij was de laatste in het gebouw. Er was brandalarm. Wij stonden buiten in de brandende zon. Toch even binnen geweest. Hij floot zachtjes zijn ‘Ich hab’ noch einen Koffer in Berlin’. Berlin ist eine Reise wert. Soms is zwei Reisen beter. We gaan gewoon terug. Als alles weer open is. En dan met een klein koffer. Hij mag zeggen op hoeveel wieltjes. Als Wiedergutmachung.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
