Wie er wel eens naar ‘Help, mijn man is klusser’ kijkt, zal mogelijk nét als ik vaak denken dat wat dáár via de beeldbuis je huiskamer ingestort wordt onmogelijk echt of waar kan zijn. Dat ze ’t geënsceneerd hebben. De start van elke aflevering laat vaak een pand zien, dat die nacht gebombardeerd is, of overvallen door schimmels, houtrot, en boktorren. John Williams maakt het in zijn inleiding nog véél erger. Die toestand is niet van die nacht, de familie leeft al jaren in die absolute ravage. Hij maakt dramatisch kijkend een deur open en daar liggen onder een paar gescheurde gordijnen een paar matrassen op de grond, waar de kinderen elke nacht moeten slapen onder het afbladderende verspochte behang. ‘Dit méén je niet!’ kirt John dan. Alsof ie dat tevoren al niet lang en breed bekeken heeft en de regisseur dat niet gewoon in zijn script gezet heeft. Ik verdenk ze ervan dat ze verdraaide kundige decorbouwers in dienst hebben, die elke week bij de RD4 ouwe rotzooi uit de stapel gaan vissen die RD4 te slecht vindt voor haar kringloopwinkel. En die rommel verdelen ze dan deskundig over het afbraakpand waar de echtgenote van de dan nog afwezige klusser John rondleidt. Johns’ gezicht vertrekt bij iedere deur in toenemende ontzetting. ‘Dit méén je niet!’, ‘Dit kán toch niet’, ‘Dit moet stoppen!’. Doorgaans ’t moment dat John de arm om haar schouder legt. ‘We komen je helpen. Dit kan zo niet. Zeker ook niet voor de kinderen’. En dan gaat hij op zoek naar de dan nog niets vermoedende klusser, die ergens gewoon aan het werk is. Dat hij een klusser is, is bij de rondleiding doorgaans in beeld gebracht door half aangebrachte leidingen, niet afgetimmerde wanden, verwijderd sanitair etc. Er is dus wel eens iets gepland en begonnen door de ongelukkige echtgenoot, anders klopt de titel van het programma niet. Kortom: die serie levert de indruk dat wat dáár gepresenteerd wordt, niet alleen hier en daar wat aangedikt is, vaak geeft het de indruk van grotendeels of geheel in scene gezet te zijn om het dramatisch effect te vergroten. Zodat John de man vermanend kan toespreken, wachten tot ie kwaad wordt, de boel vaderlijk te sussen, afspraken te maken en er vervolgens een klussenteam op af te sturen die van de Bruchbude in één week een paleisje knutselen. Tussendoor houdt John therapeutische gesprekken met beide echtelieden, wijst hen onverbiddelijk op de te verbeteren punten in hun kapotgekluste relatie, knikt minzaam bij de uiteindelijke verzoening en sluit trots de deur als hij voor het nawoord nog even naar buiten komt, na het afscheid van de nu dolgelukkige klusser en zijn vrouw. Nou: wie denkt dat eeuwig plannen maken en niks afmaken verzinsels zijn van zo’n programma, kennen mijn sjattepoemel niet. Hebben nooit in zijn gereedschapskast gekeken waarin eerst niks te vinden is en als je het vindt, niks van te gebruiken is. Maar als ik John hier binnenlaat, moet ik in therapie bij hem. Dan liever wat onafgemaakt klussen.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
