Van de week waren er twee discjockeys op de radio, die een weekend naar De Zwarte Cross waren geweest. Ze hadden overnacht in een knus hotelletje aan een petieterig dorpspleintje. Om precies te zijn: vlak naast de kerk. Ze hadden een pracht weekend gehad, maar wonden zich enorm op omdat de kerkklokken hen twee nachten wakker hadden geluid. Niet zómaar een keertje, nee elk half uur; één uur, half twee, drie uur, half vier,….. Telkens waren ze uit hun slaap gerukt en zaten stijf rechtop in hun hotelbed. ‘Elk fucking half uur!’, foeterden ze slaapdronken de ether in, ‘wat is dat voor wáánzin!!??’ Nu kom ik toevallig uit ’t land van de Loeënde Klokken; wij noemen die sadistische gedwongen wekdienst liefkozend ‘eeuwenoude traditie’ en dragen het gebeier vóór voor de officiële titel Cultureel Erfgoed. Wat overtuigend en afdoende aangeeft dat de ergernis van beide heren niet alleen relatief is, maar dat klokgebeier juist liefkozend omarmd kan worden als de akoestische bekleding van ultiem thuisgevoel. Op z’n minst een opmerkelijk verschijnsel. Zeker als de ergernis erover komt uit de monden van twee heren, die beroepsmatig, maar geheel vrijwillig, de rest van hun rampweekend hebben doorgebracht in de rampetamp van een evenement als De Zwarte Cross, waar in de stofwolken van het crossparcours het gehuil van de racemotoren zich dagenlang vermengd heeft met de decibels van D-jees A-Aron & Knijff, een AC-DC coverband of de Aerobic Funk by Viper en nog veel meer trommelvlies verwoestende programmaonderdelen, waar je, zelfs met de voor die gelegenheid normale oordoppen in, in een paar minuten een blijvende gehoorstoornis kunt oplopen. Je merkt aan de lengte van de zin hoe ik me dáárover minstens zo opwind, als over een pastoor die me ’s nachts om half vijf wakker maakt om me te vertellen dat het ’s nachts half vijf is. Vóórdat er misverstanden over ontstaan; ik vind beide cultuurverschijnselen voorbeelden van een volslagen idioot volksgebruik tegen beter weten in, maar ik gun elk volk z’n afwijking. Ga me dus niet schrijven over de historische verklaring dat onze moeder de heilige kerk naast de oproep tot gebed vroeger de nuttige functie op zich nam om de boeren te melden dat het melktijd was. Die hadden nog niet allemaal een horloge, laat staan een mobieltje dat hen precies op tijd wekte. Ga me óók niet schrijven dat je een goed popconcert pas écht beleeft als ’t geluid niet alleen naast de Tinnitus in je hoofd binnen bonkt, maar ook in je pulsende ingewanden. Als je met dat soort verklaringen ’t voor jezelf okay weet te praten: vooral doen. Maar kom me niet vragen ’t, mét jou, cultureel erfgoed te vinden. Spanje vond stierenvechten cultureel erfgoed en wilde het op de Unesco werelderfgoedlijst krijgen. Dat ebde decennialang weg, maar sinds hun laatste verkiezingen juicht de gereïncarneerde rechterhelft weer ‘OLÉÉ!’ omdat de historische traditionele dierenmishandeling weer in ere hersteld wordt. Dat hoeft voor mij absoluut niet. Net zo min als die klokken en die decibels. Maar ’t is cultureel erfgoed. Dus.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
