Ik hoor de laatste tijd vaker reclame op de radio van ‘Europa Kinderhulp’. Da’s een organisatie die zeker meer dan een halve eeuw meegaat. Die kende ik in de vroege zeventiger jaren al. Dat weet ik omdat ik zelf in die tijd elk jaar een paar weken lang vakantiekindertjes in huis kreeg via ‘Pax Christi Kinderhulp’. Dat was eenzelfde soort organisatie, waarbij dat ‘Christi’ doet vermoeden wat er anders aan was. Beide organisaties bestaan nog, zij het dat uit de naam van de laatste dat ‘Christi’ geluidloos verdwenen is. Er was trouwens in de zeventiger jaren nog een derde organisatie actief: Terre des Hommes. Het waren alle drie best wel forse organisaties. Ik kan het weten want ik ben tientallen jaren, als vrijwilligster tamelijk actief geweest in Pax Kinderhulp. De radioreclames van Europa Kinderhulp herinnerden me er nu opeens weer aan, dat kennelijk de behoefte aan aandacht voor kinderen met weinig mogelijkheden in hun eigen omgeving nog steeds bestaat. En daar ben ik hartstikke blij om. De hoofdgedachte in al die organisaties is doorgaans, kinderen die in hun eigen thuisomgeving geen of nauwelijks mogelijkheden tot ontspanning hebben, even een zorgeloze vakantie bieden, even op adem laten komen, even weg laten zijn uit vaak gespannen omgeving. Wij hadden zelf jarenlang twee mennekes uit Berlijn in huis in de tijd dat er nog die Muur om de stad stond, wiens gezinssituatie thuis onvoldoende opvang kon bieden in de vakantie. En wij hadden plaats zat, wij hadden tijd en wij vonden het wel gezellig om even wat van die kwebbels een leuke tijd te kunnen geven. Meer ambitie was er oorspronkelijk niet; gewoon even wat delen met zo’n jochie of meisje omdat jij genoeg over had van wat zij misten. Toentertijd waren er al zat mensen in onze omgeving die vonden ‘dat dat een druppel op de gloeiende plaat was’, ‘dat je dat structureel ter plekke moest oplossen’ en die zullen er op dit moment ongetwijfeld ook nog zijn. En die hebben ongetwijfeld met menig argument ook nog steeds gelijk. Maar die honderdduizenden kinderen in die méér dan een halve eeuw zijn intussen wél geholpen, hebben er wat geluksmomenten uit overgehouden, inspiratie, een fijnere kijk op de wereld. Wie de krant openslaat en hummeltjes tussen de puinhopen van hun stukgeschoten straten ziet hannesen met hun kinderfietsje, wéét dat Kinderhulporganisaties druppels op gloeiende platen zijn. Maar het zijn druppels die andere kinderen met hun fietsje hier wél even veilig hun gang laten gaan en lekker kattenkwaad uit laten halen, leuke dingen laten meemaken. Onze Berlijnmennekes van het eerste uur, kruisen nog regelmatig onze wegen. Eentje komt er vaker op bezoek of wij zoeken hem op met zijn gezinnetje in Berlijn. ZIJN kinderen vliegen al uit, maar wij zijn nog steeds een warm plekje. De ander is vrachtwagenchauffeur en we lopen op Facebook nog regelmatig bij elkaar binnen. Twee hele simpele redenen waarom ik dolblij ben met die radioreclames van Europa Kinderhulp. Signalen dat je nog steeds zinvol druppel kunt worden. Op een gloeiende plaat.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
