In deze zomer-/komkommertijd kun je eindeloos van zender naar zender hoppen die allemaal elke dag quizzen uitzenden. Soms meer op één avond. Dat kunnen ze zo lang volhouden omdat ze ze jarenlang schaamteloos herhalen. Afwisselend stammen ze nog heel kennelijk van vóór de coronatijd, soms van midden erin, soms uit meer recente geschiedenis en dat kriskras door elkaar. Soms loopt of zit iedereen met een mondkapje op, is publiek verwijderd of gedecimeerd, soms wordt de kandidaat bevraagd met een plexiglasplaat ertussen, het volgende moment wordt ie enthousiast omarmd en geknuffeld door de quizmaster. Liefst afwisselend op één avond. Vaak zijn de vragen daardoor ook nog nauwelijks historisch te duiden. ‘Noem landen met een vrouw aan de leiding; er zijn meerdere antwoorden mogelijk’. Dan doet Angela Merkel bijvoorbeeld opeens weer mee. Dat maakt de quiz dan wél weer wat boeiender, want je weet niet over welk tijdperk de vraag gesteld wordt. Want dát zetten ze er niet bij. Je krijgt hooguit in een rechterbovenhoekje even in beeld dat het publiek verzocht wordt om niet meer te bellen na een oproep van Caroline Tensen omdat het een herhaling is en de prijs die je met zo’n telefoontje kon winnen al jaren geleden uitgekeerd is aan de mevrouw van wie de naam ook toen al onderin beeld verscheen. De zomerprogramma’s, zowel die van de commerciëlen als de publieke, zijn algemeen een perfect toonbeeld van de onjuistheid van de stelling dat het niveau niet dieper kan zakken als het gaat om de ondergrens van goedkoop en afgezaagd. Nog erger is het, dat het me niet eens lijkt te deren. Ik wind me er niet eens meer over op. Sterker: eigenlijk is dit het ultieme bewijs dat ik TV al jarenlang als bewegend behang gebruik. Je zou immers toch eigenlijk denken dat als ik voor de zoveelste keer eenzelfde quiz zie, ik intussen de antwoorden, de rondewinnaars en de afloop wel ken. Het antwoord is ‘Nee’. Ik ken ze niet en van de antwoorden van vorige keren heb ik kennelijk ook nooit iets opgestoken. Dat maakt de triestigheid alleen nog maar groter. Ik verdenk mezelf ervan dat ik bij elke herhaling dezelfde foute antwoorden naar het beeldscherm roep of nog net zo verbaasd ben over de uitkomst als bij de eerste keer. En het nog steeds leuk en spannend vind. Hoe diep kun je zakken. Ik word langzamerhand geschikt als premier van dit land. Ik schijn steeds minder actieve herinnering te hebben aan waar ik toch echt net met m’n neus bovenop gezeten heb. Overigens helpt die voortdurende quiztraining mij wel bij een andere link die ’t heeft met politiek: je leert kiezen tussen allerlei zaken waarvan je, zelfs na jarenlang dezelfde foute ervaring, geen flauw idee hebt. Verhip: misschien is dit wel een briljant nuttig idee. Koppel quiz aan politiek. Maak een kiesquiz. Iets waarbij zowel de quiz als de politiek baat heeft. Omdat het de actieve herinnering traint. Ik kom er volgende week op terug. Als ik me dat dan nog herinner.
Françoise
