Als het ging om cultuur lag in mijn kindertijd het accent nadrukkelijk op muziek. Thuis werd gezongen. Bij alles, door allemaal. Zelfs bij rotklussen als de afwas. Wij hadden een familiekoor, een eigen familie Trapp. Ik had een zus en broer die prachtig piano speelden, ééntje speelde banjo, één mandoline, twee gitaar. Beeldende kunst werd minder belicht. Wij bezochten bijvoorbeeld nooit een tentoonstelling of een museum. Eén broer maakte in beeldende kunst de mooiste producten, de rest uitdrukkelijk niet of nauwelijks. Ik was dan ook vaak stikjaloers toen ik later in beroemde musea rondliep en een juffrouw liep met een een groep kwetterende kinderen door de ruimtes, legde van alles uit en in een grote zaal vol Renoirs, van Goghs en Monets ging zo’n groepje op de grond met hun kleurboeken aan de gang, tongetjes uit de mond. Ze dronken de kleuren en vormen van Picasso en Gauguin en maakten er hun eigen creaties mee. Kunst met de paplepel ingegeven krijgen. Later ontdekte ik dat je dáárvoor helemaal niet naar verre musea hoeft te reizen. Ook veel dichter in de buurt werden kinderen letterlijk bij de hand genomen om de wondere wereld van kunst en cultuur te ontdekken en, ook en vooral, daarbij op zoek te gaan naar wat ze zélf konden; te ontdekken hoe fijn ’t is zelf je eigen moois te bedenken en te creëren. Toen bijvoorbeeld in Reijmerstok de grote mensen de unieke openlucht tentoonstelling ‘De Poorten Van Reijmerstok’ tot een vast gegeven maakten voor iedereen die in de streek op zoek is naar beeldende kunst in allerlei vormen. Vrij snel bedachten mensen binnen de organisatie dat het goed zou zijn als ook kinderen zouden kunnen mee genieten van deze culturele explosie in eigen dorp. Tot hun schrik kwamen ze erachter, hoe weinig belangstelling er was vanuit de kinderen voor dat ‘vreemde wereldje’. De conclusie was gauw getrokken. De kinderen moesten zélf onderdeel worden van die ontdekkingsreis naar mooi. Ze werden uitgedaagd om zelf kunstwerken te maken, die vervolgens een plek kregen op de poorten van Reijmerstok in een heuse kinderexpositie. Ik zie ze nog trots over HUN tentoonstelling lopen met opa en oma of pappa en mamma. Ik weet dat toevallig omdat mijn sjattepoemel aan het eind een veiling leidde van de kunstwerken. Enkele opa’s en oma’s kijken ‘m nu jaren later nog boos aan omdat hij ze toen opgejend heeft om tegen elkaar op vorstelijke bedragen te bieden voor een kunstwerk van kleine Sven of Desireetje. Maar dat geld ging naar méér mogelijkheden voor kinderen om de kunstenaar in zich te ontdekken op veel gebied. Er kwam meer kunst op school, kunstweekends voor de kinderen: het project KiDz-Poorten was geboren. Tijdens De Poorten is een compleet plein voor hen ingericht. Terecht dat de stichting Gulpener Duim die elk jaar een geweldig vrijwilligersproject in ’t zonnetje zet en steunt met een fors prijsbedrag dit bijzondere project De Duim van 2022 toekende. Wie zuinig is op de cultuur van straks, begint met de paplepel. Zoals in Reijmerstok.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
