Kersttijd is voor mij bij uitstek een bijzondere. Niet omdat ie bijzonder is. Maar omdat ik ‘m dat maak. En mét mij miljarden anderen. Omdat we daar met z’n allen kennelijk behoefte aan hebben. Ons even niks aantrekken van het miezerige weer buiten, gordijnen dicht, de geur van de knieng in ’t zoeër, liedjes die rond die tijd voor de 86e keer langskomen en je al weken hyper allergisch gemaakt hebben voor Mariah Carey. Je duldt ze nog even, want ’t is Kerstmis. Je schuifelt een paar weken al wensend door ’t leven ‘sjunne festdaag’, ‘gooie Roetsj’, ‘es vur mèh gezongk zieë, da’s ’t veurnaamste’ en, als je niks meer weet: ‘Alles waat wunsjelik is’. Waarom? Gewoon omdat dat bij dat sprookje hoort. Omdat dat bij Vrede op Aarde hoort. Maar die bestaat toch niet? Nee, oen, daarom spélen we ‘t. Natuurlijk weet ik dat kerst nep en glitter is. De wereld bekijken door een kerstbal geeft wel een grappig beeld, maar ’t blijft een vertekend beeld. Alle reclames van alle supermarkten toveren allemaal gezinnetjes die in absolute harmonie met elkaar de meest ontroerende momenten beleven, gehuld in glitterjurken, die je in vrijwel geen huisgezin tegenkomt, maar ’t is mooi, ’t is Kerstmis. Naarmate buiten de griezel toeneemt, verdubbelt binnen de glitter. Vroeger wisten we óók wel dat ‘Vrede op aarde aan de mensen van goede wil’ alleen bestond in ’t liedje, maar we wilden daarin geloven, even, toch. Dat wilden zelfs die arme stakkers, die kleumend in hun loopgraven lagen, waarvan de grote bazen even een kerstbestand hadden afgekondigd. Even zwijgende kanonnen, zodat je vanuit de loopgraven in twee talen Stille Nacht kon horen zingen over ’t slagveld. En inplaats dat iedereen dan bedacht ‘Hey, als we nou eens gewoon naar huis gingen, dan was ’t écht vrede’, werd het kerstbestand gebruikt om de munitie aan te vullen en zetten ze de volgende dag de vlammenwerper op de arme drommels die ze tijdens het bestand in de verte hadden horen zingen. Dit jaar liggen de loopgraven om de hoek. Knallen in de verte hoeft niet meer van illegaal vuurwerk van de buurtjongens te zijn, die nu nog even allemaal twee gezonde ogen en tien dito vingers hebben. Ze kunnen nu afkomstig zijn van de gewondentransporten vanaf ’t Oekraïense front. Jaaroverzichten hadden vroeger heel veel ‘oh ja, weet je nog?’-effecten. Het wordt steeds meer een stapeling van verbijstering en afgrijzen. Stapeling van crisis op crisis, de zekerheid dat niks meer zeker is en vijf voor twaalf al lang gepasseerd is. Maar met kerst hangen we daar de slingers over heen, het groen en de lampjes. Als we nou eens elk jaar op 1 januari al die waanzinnige potentaten, die de wereld zonder met de ogen te knipperen naar de ratsmodee helpen in een boksring zetten en elkaar de koppen in laten slaan? Dan is dát eens per jaar hún feestje. En de rest van het jaar houden we dan kerstbestand. Maar ’t zal wel weer ‘Alles waat wunsjelik is’ worden…..
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
