KERSTMIS IN ZUID-LIMBURG
Sloffen en een engel
---
December 2000 – Twee dagen voor kerstmis
---
“En? Hoe vind je het?” Oma houdt haar breiwerk omhoog. “Is dat good zoe?”
“Dat waed sjun, de kleure passe éch good biejee,” vindt Lily.
Net als elk jaar vlak voor de kerst breit haar oma ook dit jaar weer een paar sloffen voor haar. En elke keer mag ze de kleuren uitkiezen. Het is intussen een traditie waar ze alle twee van houden.
“Mijn vriendin Emmy benijdt mij steeds om de sloffen,” vertelt Lily. “Wanneer we samen naar school lopen maakt ze steeds grapjes en zegt dat ik een oude oma ben met sloffen. Maar we weten beiden dat ze de sloffen heel mooi vindt.” Dan zucht ze en voelt hoe haar hart zwaar wordt.
“Wat kijk je opeens sip,” zegt opa en legt de krant waarin hij gelezen heeft op de lage ronde tafel.
Lily haalt haar schouders op. “Nou ja, alles is anders in het nieuwe jaar.”
“Hoe bedoel je?” Oma legt haar breiwerk naast de krant op de tafel en kijkt Lily aan.
“Emmy verhuist naar een andere stad.” Lily haalt diep adem. “En dan gaan we dus niet meer samen naar school.”
“Oh, dat is vervelend voor je,” vindt oma meelevend.
“Já,” zegt Lily met klem. “We kennen elkaar al vanaf de kleuterschool.” Haar gezicht betrekt, ze zwijgt en laat het hoofd hangen.
Opa en oma krijgen rimpels in het voorhoofd.
Een poosje zitten ze gedrieën zwijgend bij elkaar. Dan zegt oma: “Daar moeten we wat aan doen. Wat vind jij?” Deze vraag is aan haar man gericht.
“Natuurlijk,” antwoordt deze. “En ich waet och al wát.”
“Dinks doe, wat ich dink?” vraagt oma.
“Natuurlijk,” herhaalt opa.
Dan staan ze alle twee op en zonder verder uitleg te geven gaan ze gemoedelijk achter elkaar de kamer uit. Door het grote raam ziet Lily dat opa naar de schuur gaat, naar ’t wirkes. En oma is bezig in de veranda, opent een la van de grote kast en haalt er wat uit. Lily kan niet zien wat het is, want oma houdt het voor haar verborgen.
Wat doen ze geheimzinnig, wat is hier loos? Wat zunt ze van plan?
°°°°°
Haar moeder, die een bezoek heeft gebracht bij de buren, komt naar binnen en brengt een vlaag koude lucht mee. “Wat zit jij hier in je eentje?” vraagt ze meteen.
“Ik wacht op opa en oma,” zegt Lily.
Voordat ze verder kan praten klinkt oma’s stem vanachter de keukendeur: “We komen naar binnen. Doe je ogen dicht.”
Gehoorzaam sluit Lily haar ogen en vraagt zich intussen af, wat ze in hun schild voeren.
Ze hoort hoe iets op de tafel geplaatst wordt en dan mag ze haar ogen weer openen.
Blijkbaar heeft iemand intussen de grote lamp die boven de tafel hangt uitgedaan. De kamer wordt slechts verlicht door de schemerlamp in de hoek en door de verrassing die op de tafel staat.
Voor haar neus staan twee eenvoudige houten engeltjes, ongeveer 25 centimeter hoog. Elke engel heeft een glazen bakje met een brandend waxinelichtje erin. Daarnaast liggen een paar knotten bonte wol.
“Volgens mij krijg jij nú al kerstcadeautjes,” lacht mam. “Twee dagen voor kerstmis. Jij boft maar.”
“Een engel is voor jou,” begint opa, “en de andere engel is voor jouw vriendin. Snap je? Zo zijn jullie altijd met elkaar verbonden.”
“En met deze wol brei ik ook voor Emmy nog een paar sloffen,” voegt oma eraan toe.
Omdat Lily nog steeds zwijgt kijken de oudjes eerst Lily en dan elkaar ongerust aan. “Vind je het niet leuk?” vraagt oma voorzichtig.
“We vonden het een goed idee,” mompelt opa.
Dan staat Lily op en omarmt eerst oma heel stevig en dan opa. “Ik ben er stil van. Jullie zijn zó lief! Als ik weer thuis ben ga ik meteen bij Emmy op bezoek en dan krijgt zij van mij een engel. Zo kunnen we altijd aan elkaar denken wanneer we een kaarsje aansteken. Wat mooi! Die heb jij zeker gemaakt, opa.”
Opa knikt en heeft rode ogen. Zoals altijd, wanneer hij ontroerd is.
“En ik weet wel zeker dat Emmy dolblij zal zijn met de sloffen, oma.” Lily omarmt haar grootouders nog eens.
“Ik heb geven altijd al veel mooier gevonden dan iets krijgen.” Oma is gaan zitten en pakt haar breiwerk weer op.
“Ik ook,” is opa het met haar eens. Zijn stem is een tikje schor en hij geeft Lily een knipoog.
En dan zegt oma heel praktisch: “Doe de lamp weer aan, Lily, want nu heb ik nog veel te breien.”
---
23 Jaar later – December 2023 – twee dagen voor kerstmis
---
“Gaat het?” vraagt Tim als hij ziet dat Lily zich bukt, omdat ze het doosje met lucifers heeft laten vallen. “Kom, laat mij dat doen.” Hij raapt het doosje op en geeft het aan zijn vrouw.
“Ik wil het kaarsje van mijn engel aansteken,” zegt Lily. “Zo meteen komt Emmy en dan wil ik dat het kaarsje brandt.”
Tim die het verhaal van de twee engelen kent vindt dat een goed idee. “Jazeker, dat zal Emmy fijn vinden.”
“En ik vind het fijn, dat ze de peettante wordt van onze baby.” Lily glimlacht. “En dat ze een paar dagen bij ons logeert.”
De deurbel is te horen en Tim gaat opendoen.
Terwijl Lily in de gang de stem hoort van haar vriendin rusten haar ogen op de engel en op het brandende kaarsje. Wat fijn dat Emmy gedurende al die jaren haar vriendin gebleven is. Ze glimlacht als ze eraan denkt dat op het logeerbed sloffen klaarliggen voor Emmy. Wat een geluk dat oma haar geleerd heeft hoe ze sloffen moet breien. Zelf breit oma niet meer, haar vingers en haar armen doen niet meer mee. Dus nu breit Lily ze zelf. En ook voor haar vriendin.
Ja, haar grootouders hebben gelijk: geven is echt heel fijn! Niet alleen met kerstmis. En net als opa vroeger geeft de engel haar een knipoog en is het met haar eens…
Wordt vervolgd…
---
(Met dank aan Jan Eggen - Wijlré - die de engel voor mij maakte)
