Even was het het gesprek van de dag in Vaals: ‘Vrouw laat huizen na aan haar huurders’. Het bericht had groot in de krant gestaan en is natuurlijk ook een apart verhaal: de ongetrouwde, kinderloze, vrouw had besloten de twaalf huizen, die ze bezat en verhuurde, te vermaken aan haar huurders. Zomaar. Ik heb het ooit meegemaakt, dat alle neefjes en nichtjes in onze familie opeens een brief van een notaris kregen ‘Beste Huppeldepup, uw oom is voornemens u tweeduizend gulden te schenken. Geef even aan waar je ’t op gestort wil krijgen’. We waren dolgelukkig. Toentertijd stelde tweeduizend gulden best wat voor en we waren met héél veel neefjes en nichtjes. Feest dus. Dát was al een verrassing. Maar die ome was een ome. Dat is nog even iets anders dan de mevrouw aan wie je elke maand de huur overmaakt en die je misschien één keertje van je leven gezien hebt. Da’s andere koek. En tweeduizend gulden toen is ook even iets anders dan een huis van enkele eurotonnen. Ik vermoed dat er in Vaals een twaalftal gaten in de lucht gesprongen zijn. Twee dagen later is die dolle vreugde alweer wat weggezakt en lees ik in diezelfde krant dat bij de erfgenamen de vreugde heeft plaats gemaakt voor ergernis over de aandacht die deze bijzondere schenking had opgewekt. Natuurlijk kan ik me voorstellen dat je na de derde journalist aan je deur met de originele vraag ‘wat ging er door je heen, toen je die brief van de notaris kreeg?’ die aandacht wel zat begint te worden. Het merendeel werd er giftig om. Ze willen geen bijdrage meer leveren aan de vulling van de komkommertijd. Ik weet ’t natuurlijk niet, maar ik zou m’n blijdschap best wel een tijdje in de rondte willen tetteren. Maar mensen, die zomaar uit ’t niets opeens enorme bedragen krijgen, reageren toch vaak anders. Ik heb een keer een mens, ik dacht uit Sittard, in een straat waarin de straatprijs was gevallen van de postcodeloterij aan een journalist die aan de deur kwam en haar feliciteerde dat ze 1,5 miljoen had gewonnen, met een stuurs gezicht horen reageren met ‘Ik heb niet gewonnen. De buren hadden 3 miljoen’. Zo eentje gun ik een nakomend bericht van de postcodeloterij ‘Mevrouw sorry, we hebben ons vergist, het was één straat verder’. In Vaals waren ze aanvankelijk juist erg feestelijk. Zoals dat hoort. Alhoewel ik dan zo’n opmerking ‘Je moet het ook niet groter maken dan het is: er moet wel nog 75000 euro erfbelasting vanaf’ ook een beetje die kant op vind gaan: iemand duwt je volslagen onverwacht 2 ton in je hand en je reageert eigenlijk met ‘Nou, het had ook 275.000 kunnen zijn’. Nee, dan die vent waar ze aanbelden, die óók in een huis van die mevrouw woonde en géén brief van de advocaat gehad had en die zei ‘Ik woon hier heerlijk, leuke buurt, leuke mensen; ik ben gelukkig’. Misschien is hij wel, nog steeds, de rijkste van die buurt.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
