Sommige gebeurtenissen in mijn jeugd staan nog tot in detail op mijn harde schijf. Mijn eerste herinnering was dat ze me met carnaval hadden verkleed als roze konijntje en ik doodongelukkig in de huiskamer zat en mijn moeder en mevrouw Smeets me in de schuifdeuropening stonden uit te lachen. Ik zie ’t niet alleen kraakhelder, ik voel ’t ook. De eerste dag op de kleuterschool. Een geweldig avontuur. Ik kwam binnen in een enorm lokaal met lange kasten onder de vensterbank waarin keurig gestapeld langwerpige kistjes, met schuifdeksels waarin gaatjes zaten. In die gaatjes pasten de stokjes die in die kistjes zaten. Hoogst interessant. Kleurpotloden, vellen gekleurd papier, een poppenhoek. Een paradijs. Ik was de koning te rijk. Ik snapte dan ook niets van al die blèrende kinderen om me heen, die van moeders afgerukt moesten worden, die heel sadistisch in het deurgat huilend bleven zwaaien naar hun poet. Ik vond ’t hoogst irritant. Ik zie de theedoek nog als bloedopvang werd toen ik bloedend als een rund naar de dokter gebracht werd na een val dwars door een huis in aanbouw, ik hoor nog de knak toen mijn kin op de putrand terecht kwam toen ze achter in de straat riolering kwamen aanleggen. Ik weet de verpleger nog uit te tekenen die me op schoot nam toen ze me de amandelen gingen knippen. De knaap hield mijn polsen stevig vast, maar niet stevig genoeg. Ik heb ‘m een rake stomp op z’n neus kunnen geven voordat ze die verdovingskap over m’n gezicht duwden. Het feit dat ik dat soort momenten na 70 jaar nog kan uittekenen, ja zelfs kan ruiken, horen, voelen bewijst dat mijn harde schijf wel degelijk mapjes ‘vroege jeugd’ bevat. Maar dan komt de lagere schooltijd, ja zelfs de middelbare schooltijd, waarin je zou verwachten dat ik veel bewuster meer dingen opgeslagen zou hebben: het tegendeel lijkt waar. Klassenfoto’s uit die tijd leveren nog nauwelijks momenten van herkenning op, laat staan dat ik nog veel namen van de 40 tot 50 klasgenootjes kan reproduceren. Die periode blijkt in menig opzicht een groot zwart gat. Enkele momenten, soms ogenschijnlijk heel onnozele, nietszeggende gebeurtenissen vormen hier en daar de uitzondering en dáár ken ik dan weer de onbenulligste details van, maar voor de rest moet ik bij die tijden de schouders ophalen. Ik dacht dat ik van dát deel van mijn harde schijf toch een aanzienlijk stuk gedeletet heb. Ik heb stiekem altijd zo’n beetje vermoed dat dat kwam omdat ik me in die tijd dan mogelijk niet zo happy heb gevoeld en die periode maar liever wegstreepte. Ik heb me laatst aangemeld bij een Facebookgroep ‘Luuj oet Remunj’ en plaats daar dagelijks een ‘Roermond-gerelateerd verhaaltje’. Tot mijn verbazing reageren er veel mensen uit langvervlogen tijd. Namen beginnen te herleven, situaties komen terug, alsof er opeens luikjes in mijn grijze cellenmassa geopend worden. De wetenschap heeft in 2021 feest gevierd omdat ze het Zwarte Gat konden aantonen. Wat mezelf betreft heeft Facebook me het tegendeel bewezen.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
