Heidi is een vriendin van me. Een zalige meid. We trekken al met elkaar op vanaf de lagere school en hebben al veel met elkaar meegemaakt. Dat laatste kan gelezen worden als ‘met elkaar doorstaan’, maar gelukkig gaat het doorgaans over leuke dingen. Vroeger sportten we samen, speelden in dezelfde harmonie, gingen uit, op kereljacht, op vakantie. En bij alles: kletsen met elkaar, oneindig en heel veel kletsen. Volgens Heidi meestal ‘sjaele zeever’, maar heel vaak betrof ‘t steun, advies, waarschuwingen of juist oppeppers. Ofschoon we allebei al een halve eeuw getrouwd zijn en elk ons eigen wereldje en eigen carrières hebben, is er nog steeds die vanzelfsprekende lijn naar elkaar. We bellen of appen elkaar nog regelmatig. Als één van de twee ‘met iets zit’, iets vreugdevols heeft of gewoon een slag wil ouw tutten. Of we spreken weer eens wat af. Zoals vroeger. Samen de stad in, wat eten, een bioscoopje pikken of een keer uitgebreid naar een concert of een musical. Even weer meiden onder elkaar. Soms gaan bij de uitjes de kerels ook mee, maar alleen als ze zeker weten dat er voor hún ook wat leuks te beleven is. En daar horen dan uitdrukkelijk onze shopmiddagen niet bij. Mijn sjattepoemel heeft al sowieso een bloedhekel aan kleren kopen met mij, aan tijden in pashokjes klooien of rekken afstruinen, terwijl ik ‘m eindelijk eens wat hippere kleding wil aanpraten, omdat ie al eeuwen in dezelfde duffe outfit loopt. Als Heidi erbij is, is ie opeens maar wát gelukkig met die shopmartelgangen met alleen mij. Zonder Heidi. Heidi is namelijk een hartstikke leuke meid. Maar Heidi kan niet kiezen. Nooit. Bij niks. Of dat nou gaat over kleding of over de keuze van een restaurant, over de keuze van een auto of de beslissing over het menu van die dag. Heidi twijfelt. Over alles. Ik heb het haar man nooit verteld, maar ook over hém heeft ze maanden lopen dubben of ze wel de juiste aan de haak geslagen had. Mijn sjattepoemel is één keer op een shopmiddag meegegaan met Heidi erbij. Bij de eerstbeste winkel liep mijn schat linea recta naar een rek met colbertjes en trok er een aan. Blauw natuurlijk, donkerblauw. Zoals altijd. Het jasje knelde een beetje als ie ’t knoopje dicht wilde maken en zoals gebruikelijk kreeg het jasje weer de schuld. Hij greep eenzelfde colbertje, maar dan een maat groter van het rek. Dat vond ie als gegoten zitten en concludeerde ‘die nemen we’. Maar daarmee had ie buiten Heidi gerekend. ‘We kunnen beter nog even verder kijken’ zei die. Dus dat werd gedaan. De hele middag. De hele stad. Alle winkels. Bij iedere keus had Heidi een ‘jamaar’. Tot we na uren terug waren in de eerste winkel en mijn sjattepoemel dat tweede jasje kocht. En zich voornam om nooit meer te gaan winkelen met Heidi erbij. Zodat wij weer uren gezellig met z’n tweetjes winkel in en winkel uitrennen. Lekker zonder kerels. En zonder veel te kopen. Dankzij Heidi.
Meer berichten van Column
Nog voor november goed en wel gestart is, begint al jaren in heel Nederland een discussie over het feest van de Goedheiligman. Niet aangestuurd door de fabrikanten van pepern...
Het is natuurlijk niet nieuw; het verhaal van de melkboer die zijn melk aanlengde met water. Dat was in de tijd dat je gewoon bij Piet de melkboer aan de kar losse melk kocht. ...
Een gewone donderdagavond. Die we deze week opfleurden met een concertbezoek in Vaals. De mogelijkheid daartoe wordt regelmatig geboden door het CultuurFonds Wittem, dat al vel...
Meer berichten
Tijdens een feestelijke ceremonie heeft burgemeester Ramaekers op woensdag 26 november het Jongerenlintje van de gemeente Gulpen-Wittem uitgereikt aan twee uitzonderlijk betrok...
Schreeuwen, beledigen, intimideren, bedreigen? Limburg trekt een streep.
De BAGW groeit – en dat is hard nodig. Sinds maart 2025 zijn we uitgegroeid tot een sterke, kritische én opbouwende stem voor een open, eerlijke en toegankelijke lokale demo...
