Wie vloeken wil, maar een beetje netjes is opgevoed, heeft ’t idee, dat hij nog binnen de grenzen van het fatsoen blijft als ie het, in plaats van de hele vloek, laat bij de afkorting GVD. Ik heb tegenwoordig een nieuwe, die er verrekte veel op lijkt, maar als krachtterm voor mijn gevoel erger is: GGD. De GGD zorgt dat je je hielprikje, je Difterie-Kinkhoest-Tetanus-Paratyfus cocktail krijgt, je Hepatitus-spuit voor de Tropen, de SOA-spuitjes. Echte spuitgasten dus. Daarnaast bemensen ze coronateststraten, plekken waar ze via de neus stokken tegen de binnenkant van je hersenpan duwen, of via de mond tot onder je strottenhoofd. Allemaal klussen van formaat. Ik dacht dus dat zo’n club bij elke ziekte-uitbraak geroutineerd een machine aanzet, die de boel razendsnel onder controle brengt. Dacht ik. Totdat ik opeens, ik dacht grieperige, verschijnselen kreeg, een zelftest deed, die negatief was en toen van de dokter te horen kreeg dat zo’n negatieve uitslag niks zei en ik dus een GGD-test moest doen. Raar, als een negatieve zelftest niks zegt, waarom doe je ‘m dan? Maar goed, volgzaam als ik ben, belde ik naar de GGD. Ik kreeg onmiddellijk zo’n automatische telefoonjuffrouw aan de lijn ‘door overbezetting van onze lijnen zijn wij telefonisch niet bereikbaar, maak uw afspraak online’. Tuut-tuut-tuut. Dus online. Je moest eerst een stuk of twintig vragen invullen en dan pas kwam het invulvakje POSTCODE. Héhé, eindelijk. Ik vulde 6271 in en kreeg in beeld ‘In deze regio is een test niet mogelijk, probeer een andere stad’. Einde verhaal. Dan denk je ‘ik kan weer terug naar dat postcodevakje’, nee je moet opnieuw beginnen. Een stuk of twintig vragen, ik vul bij POSTCODE Maastricht in. ‘In deze regio is een test niet mogelijk, probeer een andere stad’. Ik vul die 20 vragen in met Heerlen, met Kerkrade, Sittard, Geleen: ‘In deze regio is een test niet mogelijk, probeer een andere stad’. De volgende dag idem. Ik ben een zelftest gaan halen en die was, weer, negatief. De groeten. Toen kwam het Boosterprikverhaal, in volgorde van leeftijd zouden wie aan de beurt waren een brief krijgen. Die kwam niet, ook niet toen we lazen dat intussen lui van onder de zestig werden uitgenodigd. En wij waren 70+. Wij wilden bellen. ‘Dit nummer is niet bereikbaar’. Een middag lang niet. Wij wilden online proberen, dat lukte voor mij wél, voor mijn sjattepoemel niet. Een ochtend lang probeerden we weer. Telkens 16 vragen invullen, met aan het eind : ‘afspraak niet mogelijk’ op ‘t scherm. Ik besloot te bellen en negeerde de eindeloze rij wachtenden aan de telefoon en alle dringende verzoeken ‘doe het digitaal’ en wachtte met engelengeduld. Dat kostte uiteindelijk maar een half uur. Toen de stem van de juffrouw klonk, slaakte ik een hartgrondig GGD en vertelde haar dit verhaal. Ze regelde dat we alle twee binnen een uur terecht konden. Ik beloofde haar dat ze een hoofdrol kreeg in deze column. Zodat het sprookje van een goede organisatie toch nog een goed einde kreeg. GGD.
Françoise
