Als corona dichtbij komt, afgelopen week je familie hard treft dan val je stil… De toon in de familie groepsapp wordt anders en stiller, er is verdriet, vrees en hoop. Je zoekt naar woorden om op afstand nabij te zijn, je wilt iets doen maar je kunt of mag zo weinig. Je gaat bellen om de stem van geliefde familieleden te horen, we delen onze lichtjes die we aangestoken hebben voor een familielid van de een op andere dag ziek en vechtend voor zijn leven. Tegelijkertijd zusjes die in het onderwijs, de zorg werken en al weer in quarantaine zijn en wachten op uitslagen van coronatesten. Dan het bericht dat de schoonbroer van mijn zusje het niet gered heeft, steun en toeverlaat van zijn familie, die elkaar niet of nauwelijks gezien heeft sinds het begin van deze crisis. Het voelt onwerkelijk in de setting van deze vreemde, onrustige tijd. Anders ook dan tijdens de eerste golf waar je veel meer waardering, solidariteit voelde, ik zal niet de enige zijn die dit zo voelt, meemaakt of heeft meegemaakt.
En toch…ondanks het verdriet, de fysieke afstand zie ik een lieve familie die zich samenpakt, elkaar troost en na negatieve testuitslagen vandaag weer kan genieten van een kleindochter, een zus die opgelucht aan het werk kan blijven in de zorg al blijft dat spannend. Mijn jongste zusje en haar man, kleine lokale ondernemers die hun winkels hebben moeten sluiten. Verward, aangeslagen dinsdagmorgen wakker geworden, het hele gezin met hulp van andere familieleden zet dezelfde dag nog de schouders eronder, bedenkt een goede creatieve oplossing en gaat aan de slag. Het doet je echt goed als je weer in de familie groepsapp foto’s ziet van de kleintjes in de familie waar opa’s en oma’s opletten na sluiting van de kinderopvang en de scholen, van de mooie witte helleborus die een zusje bij het graf van pap en mam in Limbricht heeft geplant, gezien heeft dat ik er ook ben geweest en schrijft dat mijn kerstengel in het zonlicht schittert. Foto’s van troostboeketten, lieve bedankjes, een nieuw kerstlied van Averegs - Kers veult vraemp dit jaor - komt voorbij...ze zijn er weer mijn lieve broer en zusjes na een moment van stilte door het verdriet van een abrupt afscheid, onzekerheid.
Het zijn telkens weer die kleine dingen die het doen, de werkelijke warme aandacht voor elkaar, juist in familiekring, vriendengroep, dorpsgemeenschap zie je de woorden veerkracht, goedheid, solidariteit, samen zijn werkelijk betekenis krijgen.
Je kunt elkaar op zoveel manieren ontmoeten, een knuffel geven ondanks ‘het afstand houden’ dat we met elkaar en voor elkaar vol moeten blijven houden. Vanmorgen had ik een praatje met een dorpsjongen over de vervroegde lange kerstvakantie van zijn basisschool, of hij zijn vriendjes niet zou gaan missen. ‘Het is niet anders’ antwoordde hij en ging weer spelen.
Ook dit digitale dorpsplein is een fijne plek om elkaar te ontmoeten, ik lees zoveel mooie initiatieven, geniet van de verhalen en mooie foto’s. Ik voel me bevoorrecht om hier in het heuvelland te mogen wonen, de natuur zo dichtbij, vaak hoef je alleen maar het raam uit te kijken of een paar stappen buiten de deur te zetten. Ik zet wel meerdere stappen buiten de deur maar een klein ommetje in je eigen buurt is ook fijn met lichtjes overal binnen en buiten, hele grote rode kerstballen in een boom met scharrelende kippetjes eronder, je maakt een praatje onderweg, zwaait naar een bekende of onbekende. Het ommetje in omgekeerde richting lopen geeft weer een nieuwe blik op al die gezellige warme lichtjes.
Vanmiddag kwam ik terug van een wandeling met mijn hond door het Klingendal, dat in dit jaargetijde zo mooi kan oplichten in de zon, het hellingbos dat zijn geheimen prijs geeft die in de zomer zijn verborgen onder een dik groen bladerdek van braamstruiken, varens en andere planten. Je ziet de maretakken hoog boven in de bomen hangen, de kerstballen van het Heuvelland en het was er stil, heel stil...Nog nagenietend en tot rust gekomen kwam ik thuis, de deurbel ging een dorpsgenoot kwam me persoonlijk een kerstkaart brengen met zelfgebakken wafels en een hele doos vol lekkere thee. Een liefdevol warm gebaar, een klein moment van ontmoeting.
Het zal een vreemde kerst zijn dit jaar, zo mooi bezongen in het lied van Averegs. Het komt weer goed met ons.
Op de foto's het Kribke langs de Slenakerweg, het Klingendal en de Wachter aan de oude heirbaan, de paardekastanje van Reijmerstok
